اے محبت تیرے انجام پر رونا آیا۔۔۔۔۔۔۔!!

 اے محبت تیرے انجام پر رونا آیا۔۔۔۔۔۔۔!!
ھي سماج جتي محبت جا ماپا ايڏا ته ننڍڙا آھن جو گھڙي کن جي ميلاپ کي عشق جي انتھا سمجھي حياتين کي مذاق بڻائي ڇڏيو آھي.
ڪنھن ڪتاب ۾ پڙھيو ھيو ته ڪڏھن ڪڏھن ڪنھن نسل تي فطرت ناراض ٿيندي آھي ۽ ان نسل کان مت کسجي ويندي آھي ڀانيان ٿو ته اھو نسل اڄ جو نسل آھي.
اڄ جو نسل لطيفي لات کان پري ھليو ويو آھي لطيف جيڪو عشق ۾ پنڌ ڪرڻ ٿو سيکاري مگر بيھڻ نٿو سيکاري لطيف ته تتي ٿڌي ڪاھڻ جي ڳالھ ٿو ڪري پر ھي ته زندگي کي بيھاري پنھنجي ڀل ته پنھنجي محبوبه سان وفا ھار پائين پر ھي عشق جھڙي عظيم نظريي سان غداري پيا ڪن...
اڄ جي ٽھي نه صرف لطيف پر لوڪ ادب لوڪ ڏاھپ کان به گھڻو پري ھلي وئي آھي ھي نسل سيلبس جا رٽو طوطا جيڪي پڙھيل لکيا جاھل بڻجي ويا آھن ويتر سليبس به ملڪ پاڪستان جو ٺھيل.... پوءِ ته ان تي ڳالھائڻ به ڄڻ  دز ۾ دوڙ ڪرڻ برابر آھي...

مڪمل پڙهو

ڏور آهيون

 زندگي ڀل ته چانڊوڪي رات جيان روشن ھجي پر تنھنجي ياد نڀور ڪارا ڪڪر بڻجي حياتي جي رنگن ۽ روشنين کي اماس بڻائي ڇڏيندي آھي.....
تشبيهون به ڪيئن نه جلدي بدلبيون آھن.
اڄ کان ٺيڪ 2 سال 1 مھينو اڳ جي مسيج ۾.......
مون لکيو ھيو واءُ جا جھوٽا تنھنجي آڱرين جي ڇهاءُ جيترو آرام بخشيندا آھن........
اڄ ايئن ڇو ناھي برسات کان پوءِ ايندڙ واءُ جو جهوٽا ساڙڻ لڳا آھن.......
ھاڻي مٽي جي خوشبوءَ مان تنھنجي وجود جي ڪمي پوري ناھي ٿيندي...
ھاڻي چيڪي مٽي مان اٿندڙ خوشبو سنگھڻ بعد تنھنجي اچڻ واري غلط فھمي بہ محسوس ناھي ٿيندي.......
پر گجگوڙ جي گوڙ تي ڇرڪي توکي فون ڪرڻ ۽ خيرت پڇڻ واري عادت اڃان ناھي وئي.......
پر اڄ ڪلھ تنھنجو اھو جواب ٻڌي ناھي سگھبو تہ "پنھنجي وچ ۾ 1042 ڪوھن جي وڌي آھي اسان وٽ برسات ئي ناھي نه ئي گوڙ"
ڀانيان ٿو ته 1042 ڪوھ به ڪيڏا نه ويجھا ھئا.....
ھڪ ٻي کي خبر ھوندي ھئي ته ڪنھن وٽ ڪھڙي موسم آھي....
ھاڻ ڪيڏا نه ڏور آھيون... .
پنھنجا اندر پياسي صحراء جيان اڃارا آھن...
دل ئي سڪاڙي جي موسم آھي.....
پر تون ۽ مان ھڪ ٻي کان ڪيڏو نه بي خبر آھيون.....

مڪمل پڙهو

توکي خبر آھي چاھيندي به نه روئي سگھڻ جو درد ڪيئن ٿيندو آ...

 توکي خبر آھي چاھيندي به نه روئي سگھڻ جو درد ڪيئن ٿيندو آ...
ڇا تنھنجي نڙڳٽ ۾ ڪڏھن ڳوڙها ڦاٿا آھن.....
ڇا ڪڏھن تنھنجو جسم 47 جي گرمي پد ۾ ڪڏھن ٿڌو ٿيو آھي....
ڇا توکي ڪڏھن شام ويلھي ڪائنات اٻاڻڪي لڳي آھي....
جانان حقيقت ته اھي سڀ علامتون انتھا اذيتناڪ ھونديون آھن... مان پنھنجي دشمن لاءِ دعا گھرندس ته شل اھو انھن ڪيفيتن مان گذري...
پر پنھنجي مٺي تون خيال ڪندي ڪر تون جنھن سان به محبت ڪرين ته ان کي اھا درخواست ڪجان ته اھو توسان تو وانگي نه ڪري.....
ٻڌ تون ته منھنجو خيال رکندي ھئين نه.... ڇا ھاڻي به سوچيندي آھين منھنجي باري ۾...؟؟؟
ياد اٿئي ھڪ ڀيري تو چيو ھيو تہ "ڪا اھڙي غلطي ڪر جيئن مان توسان نه ڳالھايان" حيران ٿيو ھيس پڇيم ته آخر ايئن ڇو ڪيان تو چيو ھو تہ "بغير ڏوھ جي ڪاوڙجڻ مونکي سٺو ناھي لڳندو ۽ ڪاوڙنديس به ضرور توسان ڪجھ ڏينھن ڳالھائڻ لاءِ دل نٿو چوي" مان کلي پيو ھيس ۽ تون ان کلڻ تي چڙي پئي ھئين 15 ڏينھن نه ڳالھايو ھيائي....
جانان ڏس آخر تون ھارائي وئي آھين اڄ تون مونکي بنا ڏوھ جي ڇڏي وئي آھين اڄ توکي ڪجھ محسوس نٿو ٿي ....؟؟؟

مڪمل پڙهو

جنھن جو ساھ تون آھين

 وڇوڙو ڪيڏو ڏکيو آھي اڄ جڏھن تون زندگي جا 4 انمول ورھين سنگتياڻين سان گڏ رھي وڇڙي رھي آھين ھڪ پاسي سڀني جي چھرن تي مصنوعي مرڪ آھي تہ ٻي طرف سڀني جي اندر ۾ وڍ پئجي ويا آھن جدائي جا وڍ.. دوستن کي ڇڏڻ ڏکيو آھي نہ، تہ ڏس ڀلا محبوب کي وسارڻ پاڻ مارڻ جھڙوھوندو نہ...؟؟ 
ھڪ عجيب ڪيفيت تاري ٿي پئي اٿم توڻي جو توسان ملڻ نہ ٿيندو ھيو تنھن باوجود بہ تون ورسٽي ۾ ھوندي ھئين تہ ايئن لڳندو ھيو مونسان آھين...
ھاڻ تو ورسٽي نہ ايندين ؟
تہ اھي رائونڊ ٽيبلون مونکي کائڻ نہ اينديون جن تي ويھي توکي رھجي ويل منظر جا منظر ٻڌايا ھيا؟
اھي لائبريري اڳيان پيل سائي بينچ جنھن تي آء اڪثر ويھي ليپ ٽاپ تي پروگرامنگ ڪرڻ بچائي عابدہ پروين جا ڳايل سر ٻڌندو ھيس ڇا اھا بينچ ويران نہ لڳندي؟
توکي ياد آھي آءٌ لائبريرين کان لڪي لائبريري جي ڪمپيوٽر ۾ سرمد جو انقلابي گيت ٻڌي رھيو ھيس تون ڏاڍي ڪاوڙ ڪئي ھئي دڙڪا ڏنا ھيئي تو چيو ھو تہ آءٌ ڪمپيوٽر سائنس تي ڇو ناھيان پڙھندو انقلاب ڇو ٻڌندو آھيان؟
ھاڻي ڏس نہ ڪمپيوٽر سائنس سان لاڳاپيل نہ ھجڻ باوجود بہ ڪافي سکيو اٿم ھاڻي HTML, PHP, SQL server تي بہ ڪافي پڙھيو اٿم، تنھنجي دڙڪا ياد آھن تون چاھيندي ھئين نہ تہ منھنجون لکڻيون انگريزيءَ ۾ ھجن ڏس ھاڻ مون اھا بہ سکڻ شروع ڪئي آھي.
ھاڻ پئسا بہ ڪمائي ويندو آھيان ھاڻ توکي سنڌ لٽريچر فيسٽيول تي وڃڻ لاءِ پئسا نہ ڏيڻا پوندا.
تون نہ چاھيندي بہ ھميشہ ھڪ ڪتاب جون ٻہ ڪاپيون آڻيندي ھئين پچڻ تي چوندي ھئين تہ اھا ڪتاب مارڪيٽ ۾ نہ ملندو مان علي بابا وارن کان گھرايو آھي پر حقيقت تہ اھو صرف مونکي پئسا نہ ڀرائڻ کاڻ تنھنجو ڊرامو ھوندو ھيو.
اڄ ڏس نہ ڪئي ڪتاب خديد ڪا آھن مان بہ ھميشہ ٻہ ڪاپيون گھرائيندو آھيان ھڪ تنھنجي نالي جي بہ ھوندي آھي پر توتائين ھاڻي اھا ڪيئن ايندي ھاڻ منھنجا دوست توکي منھنجا ڪتاب ڪيئن ڏيندا تنھنجون ساھڙيون ھاڻ ڪتابن تي منھنجو نالو پڙھي توکان منھنجي باري ۾ نہ پڇنديون ھاڻ تون بھانو ڪري مونکي پنھنجو ڪزن ڪون ٺاھيندين.؟
۽ ھا يار ھاڻي نڪمو ٿي ويو آھيان منھنجي لکڻي ۾ بہ صواد مري ويو آھي. ھاڻ شيو ڪرڻ لاءِ بہ آچر جو انتظار ڪندو آھيان ۽ وڏي ڳالھ جنھن تي توکي چڙ ايندي ھئي آء دوستن کي (بقول تنھنجي) تہ ڳوٺاڻن ڇورن کي ڪافي وقت ڏيڻ لڳو آھيان، ھاڻي تہ تون بہ ناھين جون ڇڙٻون ڏين موبائيل تي بہ رات دير تائين آنلاين رھڻ لڳو آھيان ڇو تہ ھاڻ تنھنجو ڊپ جو ناھي آچر تي دير سمھڻ لڳو آھيان خبر آھي تہ تنھنجو ڪو مسيج ڪا ڪال ڪون ايندي جيڪا مس ٿئي.
۾ ڪجھ حاصل ڪري گھڻو وڃائي ڇڏيو آھي تون ورسٽي ڇڏي وئين ايئن ٿو لڳي آخري اميد تي سڪرات ۾ ھلي وئي آھي توکي ياد ڪري رھيو آھيان پاڻ کي صفا بگاڙي ڇڏيو آھي ٻڌ نہ ڪڏھن ڪڏھن ڇڙٻون ڏيندي ڪر ڪاوڙ ڪندي ڪر تنھنجي ھڪ ڇڙٻ منھنجي زندگي بدلائي ڇڏيندي آھي .
فقط تنھنجو.... جنھن جو ساھ تون آھين 
واجد - روحل آزاد
#واجد

مڪمل پڙهو

فقط تولاءِ زندگي جي ڪجھ ڏينھن جا احوال جن ۾ توکي ڪا بہ گرز ناھي

 فقط تولاءِ زندگي جي ڪجھ ڏينھن جا احوال جن ۾ توکي ڪا بہ گرز ناھي
واجد علي عاجز
اميد تہ خوش ھوندئو، سچ تہ زندگيءَ سکن جي سيج لڳندي ھئي جڏھن توسان گڏ ھوندو ھيس  ھاڻي خوشيون ڳلي ۾ ڦاسي پونديون آھن، ٽھڪ نڙ ڳٽ ۾ اٽڪي پوندا آھن ۽ اکيون صرف نير ھارڻ ئي سکيون آھن سال ٿي ويا آھن اکين مان خوشي ڀريا ڳوڙھا ناھن نڪتا.
ڪئي دفعا ايئن ٿيو آھي جو ڳوڙھا اکين وسيلي ناھن آيا بس اندر کي چيري ھيٺ لھي ويا آھن ايئن ڄڻ تہ مون ڪنھن تيزاب جو ڍڪ ڀريو ھجي.
پر ٻڌ! مون توکي کن پل لاءِ به وساريو ناھي ڪافي دفعا اھو وساري ويٺو آھيان تہ ھي ڪائنات ڪنھن ٺاھي آھي سچ تہ انھن شين تہ ڪڏھن غور ئي ناھي ڪيو تہ ڪائنات ڪيئن ۽ ڇو ٺھي آھي مان ھميشہ تنھنجي ھجڻ تي غور ڪيو آھي تون آھين تہ سڀ ڪجھ آھي تون ناھين تہ ڪائنات ڪجھ بہ ناھي.
انتظار بہ گھڻو ڪيو اٿم ڪڏھن ڪڏھن ڀائيندو آھيان تہ تون ھلي آئي آھين، ھلي اچڻ تي ياد آيو ڪالھ تون منھنجي خواب ۾ آئي ھئين پاڻ ورسٽي جي پڌر تي ويٺا آھيون تون وڏا ٽھڪ ڏئي رھي آھين مان بہ کل ۾ لٽ پٽ آھيان سڀ پاڻ کي ڏسي سڙي رھيا آھن سڀ ڪنھن کي پاڻ جھڙو ٿيڻ جو شوق جاڳي پيو آھي ائين پاڻ گيٽ نمبر 2 کان نڪري ڪيفي پاڪستان جي سوڙي ڏاڪڻ تي مٿي چڙھي برياني کاڌي آھي ۽ بل نہ ڀرڻ تي جھيڙي رھيا آھيون.
۽ آء جاڳي پيس ڀانيم ته خواب بہ ڪيڏا نہ عجيب ھوندا آھن اتي ختم ڇو ناھن ٿيندا جتي ٽھڪ ھوندا آھن خواب ۾ بہ پنھنجو جھيڙڻ ضروري آهي ڇا.
ساجھر آفيس لاءِ نڪتس پئي اچانڪ موٽر سائيڪل ھلائيندي تنھنجي ياد آئي ھئي منھنجو ذھن مونکي ڪيفي بوگي جي ڪيبن نمبر 2 ڏي وٺي ويو ھيو جو اچانڪ موٽرسائيڪل جو اڳيون ٽائر ڪنھن پٿر سان ٽڪرايو ھيو ۽ آءٌ واپس انھي تباھ حال روڊ تي اچي پھتو ھيس جنھن جي دامن ۾ منھنجي زندگي جيان ھزارين اوچائيون ۽ جھڪايون آھن.
سڄو ڏينھن تون ذھن تي تاري رھي ھئين ڪافي ماڻھون مليا ھيا 4 ماڻھن مونکي ڏسي سمجھيو ھيو تہ مان اڄ پريشان آھيان پر نظر پياسي جي شعر جيان تہ : ``ڇو پيو روئين ڪوئي پڇي نہ توتي ڪو الزام اچي نہ
دنيا سامھون خوش ٿي ايئن کلڻو پوندو آ `` 
۽ سڄو ڏينھن مسنوعي کل کي چھري تي رکيو ھيم. شام ڌارا تہ ڄڻ ھيانء وڍجي پيو ھو دل تيز ڌڙڪڻ شروع ڪيو ھيو ڪتاب پڙھڻ لاءِ کنيم تي ھر پيج تي تنھنجي تصوير پئي ڀانيم روڊ تي نڪتس تہ ھر ايندڙ ماڻھون ۾ تنھنجي تصوير پئي لڳي آخر گھر اچي ستو ھيس، منھنجي ڪمرو منھنجي پناھ گاہ آھي جتي ھڪ ٽي وي جيڪا ڪيترن ئي سالن کان منھنجي موجودگي ۾ بند رھندي آھي ھڪ اسٽڊي ٽيبل جنھن تي ھر وقت ڪتاب لاوارث شين جيان ڦھليل ھوندا آھن ۽ ساڄي پاسي ھڪ ڪٻٽ جنھن ۾ ڪيترا ئي ڪتاب ڀريل آھن اھا منھنجي ملڪيت آھي جنھن کي ڏسي دلي اطمينان وٺندو آھيان تہ ڪجھ نہ ڪجھ ڪيو آھي، اسٽڊي ٽيبل جي ڀرسان پيل ڪرسي تي ويھي رھبر جو ڪتاب ديار دل داستان محبت کوليم جتي عشق کي سمجھندي رھبر کان راھ پئي ورتي پر تنھنجي ياد ايئن بہ ڪون ڪرڻ ڏنو مان ڪرسي کي ٽيڪ ڏئي ڇ ت ڏانھن نھاريندي سمھين پيو ھيس ۽ دير بعد اٿيو ھيس جڏھن لوڪ سمھين پيو ھيو ماني وسري وئي ھيم صبح جو امان پڇيو ھيو تہ ھاٽ پاث ۾ رکيل ماني جيئن جو تيئن ڇو پئي آھي کيس پوري ڪھاڻي ٻڌائڻ بنا اھو چيم تہ ننڊ اچي وئي ھئي ھاڻي اٿيو آھيان . موبائل ڏٺو تہ اتي بہ تون نظر آئي ھئين ڪجھ سرچ ڪرڻ لڳندو آھيان تہ تنھنجو نانءُ لکجي ويندو آھي. موبائيل جو پاسورڊ تي بہ تنھنجو نانءُ لکجي ويندو ھيو جنھن جو حل اھو ڪڍڻو پيو تہ تنھنجي نالي کي ئي پاسورڊ ڪري ڇڏيو آھي ھاڻ ڏينھن ۾ الھائي ڪيترا ڀيرا تنھنجو نانءُ لکبو آھي دلي سڪون ملندو اٿم تنھنجو نانءُ لکندي جيئن.ملان تسبيح پڙھندي راحت محسوس ڪندو آھي تنھنجو نالو لکندي بہ اھو ئي محسوس ٿيندو اٿم.
آخر ۾ بس خوش ھجي تنھنجي خوشي کان سواءِ آء ڪجھ بہ نٿو گھران خدا تي يقين ايترو بہ ناھي جو سندس کان ڪجھ گھران تنھن ھوندي بہ جڏھن ھن ڏانھن ھٿ اڀا ڪيا آھن تہ فقط تنھنجي خوشين ڪارڻ.. تون مونکي خط لکندين تہ دلي سڪون محسوس ڪندس ڪجھ پلن لاءِ، باقي نہ لکندين تڏھن بہ خير آھي جيئن ھاڻي منھنجي پرواہ ناھين ڪندي ايئن ئي منھنجي پرواہ نہ ڪجان ڪڏھن بہ بس تون پنھنجي خوش کي ڳولھ..

مڪمل پڙهو

ڪڏھن ڪڏھن ھيئنڙا نٿو وڻين مون.

 ڪڏھن ڪڏھن ھيئنڙا نٿو وڻين مون.
روشني ڪيڏانھن ھلي وئي آھي جڏھن منھنجي اکين توکي ڏسڻ ڇڏيو آھي ايئن ڀانيان ٿو پوپٽن کان رنگ کسجي ويا آھن حورن جو حسن ھليو ويو آھي ڪائنات سوڙي ۽ ساھ منجھائيندڙ ٿي پئي آھي، خواھشن خودڪشي ڪري ڇڏي آھي، 
تون منھنجي خيالن ۾ کيڏڻ ڄاڻين ٿي توکي مصروف زندگي مان وقت وٺڻ جو بہ ڏانءُ آهي ڪڏھن ننڊ کان پھريان خيالن کي سڪ ڪري تہ ڪڏھن جاڳ کان اڳ خوابن ۾ برسات کان پوء انڊلٺ جي خوشي ۾ گيت ڳائي....
ڪڏھن ھلندڙ ڦٽ ڦٽي تي اوچتو وجود کي جنجھوڙڻ تہ ڪڏھن ڪمپيوٽر اسڪرين تي فولڊر آئڪن ۾ نظر اچي خيال ڦرائي، ڪڏھن موبائيل تي ھلندڙ گاني ۾ ٺھڪن جو آواز  ڏئي خاموش ٿي، تہ ڪڏھن ڪتاب جي پنن تي نظر اچي.. ڪڏھن اخبار جي سرڪين مٿان رکي تنگ ڪري....... تنھنجا بہ ڇا تہ عجيب مشغلا آھن...
ھو سڀ چون ٿا تہ تون ناھين ھو پوڙھو ڏاڪدار جنھن جا وار اس ۾ سڪي ويا آھن ھن کي ڪھڙي خبر تہ ڪنھن جي ظاھري طور نہ ھجڻ جو مقصد اھو ناھي تہ ھو نہ ھجي......
خير ان کي ڪھڙي خبر تہ تون ڇا آھين ھن کي اھا خبر ناھي تہ تون پوپٽن ۾ رنگ ورھائيندي آھين تون حورن ۾ حسن ورھائندي آھين تو وٽ خوشين جا جھول آھن، تو وٽ ھر ڏک جي دوا آھي... مرض سڀ تون پيدا ڪندي آھين ھر مرض جي شفا پڻ تون آھين
خير ھو تہ تنھنجي مڙني خاصيتن کان اڻ ڄاڻ آھي...
تون جتي ڪٿي آھين.. تون مون ۾ موجود آهين

مڪمل پڙهو

نوان سال توکي ڀليڪار:

 وان سال توکي ڀليڪار:
اسان مڊل ڪلاس ماڻھن لاء زندگي صرف رڳن ۾ ھلندڙ رت ۽ دل ۾ھلندڙ دڙڪن کان مٿي ناھي اسان فقط ساھ کڻڻ ڪارڻ جيئڻ سکيو آھي.
جنوري جون نہ کٽندڙ راتيون چيٽ ۾ ڪيئن پئي چٽ ٿيون،  نہ ڄاڻان ڪڏھن ننڊ ٿي آئي نہ جاڳ جو الڪو نہ ننڊ جي جلدي اڻکٽ وقت تو وٽ منھنجي لاءِ ۽ مون وٽ تولاءِ ڪيئن نہ گذري وئي گذريل سال جي جنوري، سڀ ڪجھ ڇني سڀ ڪجھ چٽ ڪري......
فيبروري محبت جو مھينو آھي توڻي جو مايوس گذريو، اڻاگو بہ ھو توکان پري رکيائين شڪايتون بہ جام آھن ويلنٽائن جو گل ايئن ئي سٻاٽجي ويو ھو جيڪو اڄ بہ مون وٽ جيڪو تنھنجي سالگرهه تي بہ توتائين ناھيان پھچائي سگھيو پر يقين اٿم مون جيان ھي گل بہ توکي ڏسندي ٻيھر جنم وٺندو ۽ تنھنجا ھٿ ڇوھڻ بعد سڀني گلن کان نيارو ٿي پوندو.
مارچ جيڪي بھاري جو مھينو آھي جنھن بہ فقط وڻ ساوا ڪيا ھيا منھنجي ھٿ ۾ پيل گل اڃا سٻاٽيل ھيو ڇو تہ تو وٽ پھچي نہ سگھيو ھيو، ننڍين خوشين تي خوش ٿيئڻ تہ توکان پوء ڄڻ ڀلجي ويو آھي مارچ ۾ خوشي ملي جيڪا اڻپوري ھئي، خوشيون ذھن جي آشائش ھونديون آھن پر ذھن توسان ڪڏھن سک جو ساھ کڻڻ ناھي سکيو.
اپريل ايئن اپريل فول ڪندو رھيو ڪڏھن ڀانيو تہ تون گڏ آھين تون دل ۾ آھين تون خوابن ۾ رستن ۾ موبائل ۾ انٽرنيٽ ۾ منھنجي ساھن ۾ پر حقيقت اھا ھي جتي تون آھين اوھان اتي ناھيان پھچي سگھيو تو گھريو ٿي تہ مان توسان تو جيترو ھجان پر توکان بہ وڏو ھجان پر حالتون ايئن ناھن پر آءٌ ايئن ناھيان تون پوپٽن جي تخليقڪار آھين مان فضول بڪواسي...
مئي ڀانيو ٿي جيڪر وک توڏانھن وڌي آھي تہ توتائين پھچي وڃبو مئي مايوسي کان ڏور ۽ تنھنجي ويجھو رکيو اھي ڪلاڪن جا ڪلاڪ ھلندڙ نوڪري ۾ توسان بحث ڪرڻ وڏا ٽھڪ ڏيڻ ۽ ايئن اکين مان کلندي کلندي ڳوڙھا اچڻ سڀ يادگار ھيو شايد سدائين يادگار رھجي وڃي؟
جون ڪيڏو نہ گرم ھوندو آھي ظاھري وجود جيان اندر کي بہ آڙاھ ۾ اڇليو ڇڏي جون جلايو ھيو منھنجو من توسان اڻپڙت ايئن. ھئي جيئين جيئري موت تو ناراض ٿيندي آھين تہ ساھ رسي ويندا آھن جون بہ ايئن ئي ساھ رسائي ڇڏيا ھئا.
جولائي ايئن گذري ويو جيئين اٻوجھ ماڻھون زندگي گذاري آخر ۾ فقط ٻہ چار ڪانڌين سان ھليا ويندا آھن.
آگسٽ اھو مھينو جڏھن تون ملين توڻي جو سال بدلبا رھيا آھن پر آگسٽ ان لاء بہ يادگار آھي جو اھو آگسٽ ھيو جنھن توکي احساس ڏنا وضاحتون ڏنيون معافين جا لفظ، تلخين لاء معذرت جا لفظ..
سيپٽمبر اھا 3 سيپٽمبر ھئي جنھن جو انتظار ڄڻ اکين جو نور کسي ورتو ھيو ۽ اھو ئي سيپٽمبر جنھن ۾ توکي ڏسي ڄڻ تہ ڪائنات جو نور پنھنجي اکين ۾ اوتي ڇڏيو ھيو.
آڪٽوبر کوڙ شڪايتون آھن ھن سان اھو مھينو جيڪو ناھي گذرندو ۽ آئون ھر ڏينھن تنھنجي سالگرهه جا بچيل ڏينھن ڪٽيندي گذاريندو آھيان جيڪو ذھني سگھ کسي وٺندو آھي.
نومبر اھو سڀاڳو مھينو جنھن ۾ تو جنم ورتو جنھن ۾ ڪائنات روشن ٿي جنھن بعد تون پوپٽن ۾ رنگ ورھايا جنھن ۾ تون حورن کي حسن ۾ حصو ڏنو جنھن ۾ تون خدا جي وجود کي سگھاري سگھ ڏني جنھن ۾ تون خدا کان خوشين جا جھول اوڌر وٺي منھنجي جھولي ۾ ڏنا جنھن ۾ تون منھنجي لاء ٽھڪ خريد ڪيا جنھن ۾ تون منھنجي وجود کي روشن ڪيو جن ۾ تون منھنجي ذھن ۾ پختگي ۽ سگھ پيدا ڪئي.
ڊسمبر سدائين جيان ڦٽن کي چاڪ ڪيو تہ توکان پري دنيا کان آڌر ڪيو وقت ايئن کسي ويو جيئن رياستي ادارا سنڌي مائرن جي جھولين مان ٻچڙا کنڀيندا آھن...
#واجد 
واجد علي عاجز

مڪمل پڙهو

ھو پري آ پري آ پري آ پري.........

 ھو پري آ پري آ پري آ پري.........
سڪ ۾ ڪيڏي نہ ڇڪ آھي سڪ جيڪا ساھ ۾ سوڙ ڪري ڇڏيندي آھي سڪ ۾ ڪيڏي نہ بزدلي آھي، سڪ ۾ ڪيڏي نہ رحمدلي آھي جڏھن ماڻھون بي پرواھ ھوندو آھي تہ انتھا جو دلير ٿي پوندو آھي مگر ڪنھن جي کوٽ من ئي من ۾ برف جيان ڳاري ڇڏيندي آھي اھا کوٽ احساسن جي ھجي پنھنجائپ جي ھجي يا سھاري جي....
ڪڏھن ايئن لڳندو آهي ته لاشن جا ڍير ڪو وڏو نقصان ناھن ڇو تہ مقصد جانين کان وڌيڪ اھم آھن پر ...
تنھنجي ياد ڪيڏي نہ بزدل آھي ..
تنھنجي سڪ ۾ ڪيڏي نہ رحمدلي آھي...
تنھنجي سڪ جنھن جو سڌو ڳانڍاپو منھنجي اکڙين جي لڙڪن سان آھي
سڪ جيڪا ٻار ڪري ڇڏيندي آهي... 
ڄڻ تہ دل اڃان ٻار آهي جيڪا تنھنجي لاءِ ضديري آھي ۽ سندس وٽ توکي خريدڻ کان سواء سڀ ڪجھ آھي ... 
پر دل جي ضد تون آھين...
تون جيڪا ڪوھين ڏور آھين
تون جيڪا آھين تون جنھن جو مان اڌ قاتل آھيان تون جيڪا اڌ جي رھي آھين... تون جنھن جي اڌ قتل جي سزا ۾ مان اڌ مري ويو آھيان تون جيڪا.......پري آھين....
سڪ بہ عجيب آھي لفظن جي ترتيب ئي زندگي جي ترتيب جيان درھم برھم ڪريو ڇڏي

و

مڪمل پڙهو

پوپٽن جي تخليقڪار توکي جنم ڏڻ جون واڌايون...!

 وپٽن جي تخليقڪار توکي جنم ڏڻ جون واڌايون...!

واجد علي عاجز

عزيز گل اڌ قلندر ڇوڪري نظم لکيو ته ايئن لڳو جيئن اڌ قلندر ڇوڪري سان توکي ڀيٽا ڏيڻ تنھنجي شان ۾ گستاخي آھي تون ته ڏيڍ قلندر ڇوڪري آھين تنھنجي سونھن ڏاھپ ڀريل ذھنن کي ڦيراٽيون ڏئي سگھي ٿي تنھنجي ڏاھپ تنھنجي قلندري جو پختو ثبوت آھي.

تنھنجي مرڪ ڪائنات جي حسن جو محور آھي 

تون جنھن جي اچڻ سان ھي ڪائنات بنواس منجھان باغ بھار ٿي

تنھنجا ٽھڪ ڄڻ ته ڪن فيڪون جي سدا آھن تون مرڪندي آھين ته بي ترتيب زندگي ۾ انڊلٺي رنگ نکرجي پوندا آھن

تون ھلندي آھين ڄڻ ته دنيا جو وھنوار ھلندو آھي توبنا ھي روڊ ھي رستا ھي گھر سڀ رڃ لڳندا آھن ..

ھا جيڪو مان لکيو آھي تون ان سان ڪتئي به متفق نه ھوندي ڇو ته تو وٽ ته ڪائنات پنھنجي آھي تو وٽ ٽھڪ پنھنجا آھن تو وٽ خوشيون پنھنجون آھن توکي نه ڪن فيڪون جي ضرورت آھي نه ئي باغ بھارن جي انھن سڀ شين کي ته تنھنجي ضرورت ھوندي آھي...

تون نٿي ڄاڻين خوشين جي قيمت ڪيتري آھي، توکي اھا به ڪل ناھي ته بنواس بڻيل ڪائنات کي باغ بھار ڪرڻ لاء اکين منجھ خوابن کي نپوڙي مارڻو پوندو آهي.

ياد ٿئي...!

جڏھن مون وٽ ٽھڪ منھنجا ھوندا ھيا جڏھن آءٌ پنھنجن خوشين ۾ کلندو ھيس...

اڄ جڏھن توبنا اھي سڀ ٽھڪ خوشيون ڦرجي ويون آهن ته ٻين جي خوشين تي به خوشي ناھي ٿيندي، ھا فقط ٻين جي ڏکن تي ڏک ضرور ٿيندو آھي جڏھن اوھان وٽ خوشيون ھجن ته ٻين جون خوشيون به کلائي ڇڏينديون آھن پر جڏھن اوھان وٽ صرف ڏک ھجن ته ٻين کي لڳندڙ ڀتر تي به ڳوڙھن جا تلاءَ ڀرجي پوندا آھن

اڄ جو ڏينھن شڪايتون لکڻ جو ناھي ھونئن به جڏھن قلم ھٿ ۾ ايندي آھي تہ تولاءِ لکڻ جو خيال ايندو آھي..

ھي اکيون جن توکان سواء ڪجھ ڏٺو ئي ناھي ھي دماغ جنھن توبنا ڪجھ سوچيو ئي ناھي ته آخر ڪيئن ڪنھن ٻي لاءِ لکي....

ياد اٿئي پوئين جنم ڏڻ تي !!

تو ڏانھن اچڻ ۾ دير ٿي ھئي تو 20 منٽ انتظار ڪيو ھو ۽ مان ڪارونجھر جي ڪٽائي خلاف ٿيندڙ احتجاج کان نڪري پڄندو تو وٽ پھتو ھيس توکي ڪاوڙ آئي ھئي ڪارونجهر کي غير اھم چوندي چيو ھيئي`` وڏو جبل توکي پيارو آھي مان انتظار پئي ڪيان ڄڻ ته تنھنجي احتجاج سان ڪارونجھر بچي پوندو توکي ڪارونجهر مونکان اھم ٿو لڳي مان ھيڏو انتظار ڪيو``

۽ مان چيو ھيو تہ ھا ڪارونجھر توکان مٿي آھي ڇو ته ڪارونجهر منھنجي ديس جي امانت آھي تون منھنجي محبوب آھين پر ڪارونجھر منھنجي ديس جو دلبر آھي 

۽ ديس مٿان توجھڙا سوين محبوب به قربان...

ماٺ ۾ ڳالھ بدلائي ھيائي...

اڄ به جڏھن ڪارونجھر تي وار ٿي رھيا آھن ته توسان ڪيل ڳالھيون ياد اچي رھيون آھن.

تنھنجي پوئين جنم ڏينھن کان پوء ۽ توسان ملڻ کان اڳ توکي ھڪ غزل ارپيو ھيو جنھن جو بند ھيو ته: 

جنم ڏينهن ميلا مبارڪون ۽ خوشيون

اسان بن سموريون ڪيمپس ۾ ڪيئن لڳئي 

جنھن بعد تو چيو ھو تہ توھان جي شڪايت واجب آھي پر مان مصروف ھيس ۽ ترت پوء تون ملي ھئين

اڄ جڏھن مان شڪايت جو حق نٿو رکان تڏھن بہ تنھنجي جنم ڏينھن تي توکي ڏاڍو ساري رھيو آھيان ڪنھن اردو شاعر لکيو آھي ته 

تم سے بھی دلفریب ہیں

غم روزگار کے

اميد ته ننڍڙي لفظن ۾ سمجھي ويا ھوندا باقي توھان کي وسارڻ وس جي ڳالهه ھجي ھان ته ڪڏھوڪو وساري ڇڏيان ھا

مونکي منھنجي خوشين جو ڏينھن مبارڪ

توکي تنھنجي جنم ڏينھن جي مبارڪ

مڪمل پڙهو

چوڏس آ چانڊوڪي مونکي تنھنجي سار الا وو..

 چوڏس آ چانڊوڪي مونکي تنھنجي سار الا وو...

توکي ياد آھي.....؟  نه ھوندو.......  مگر خير .... 

تو لکيو ھيو چنڊ کي چتائي نه ڏسڻ گھرجي ورنه ھن ۾ موجود نشان واضع ٿي پوندا آھن... نه چاھيندي بہ جواب ڏنو ھيم: شايد اوھان ڪڏھن خوبصورتي ڏسڻ واري اک سان ڏٺو ئي ناھي چنڊ کي .. مان جڏھن به چنڊ کي چتائي  ڏٺو آھي ته اوھان جو چھرو نظر آيو اٿم... 

مان تنھنجي اڳيان ھر ڳالھ تي ھار مڃيندو آھيان کن پل لاء توکي راضي ڪرڻ لاء چيو ھيم ته چنڊ ۾ داغ آھن تون ناھين....

پر ٻڌ اھو سچ آھي ته ان وقت چنڊ ۾ تون ھئين، اڄ جڏھن توسان ملندي ڏينھن ٿيا آھن ته چنڊ جي چانڊوڪي اکين ۾ چڀي رھي آھي ايئن جيئن چنڊ روشني جا ڪرڻا نه پر ڳاڙھا مرچ واپس ڪري رھيو آھي، رات اماس آھي يا روشن فيصلو ڪرڻ وس جي ڳالھ ناھي ڇو ته توبنا روشني جو ھجڻ ڪيئن ممڪن آھي،

ڪنھن شاعر لکيو آھي : تون ھئين ير ديس ۾ راتڙيون روشن ھيون 

توکان پوء راتيون اماس آھن جن کي توسواء ڪڏھن به روشن ناھي ٿيڻو .... چنڊ روشني رفليڪٽ ڪرڻ ڇڏي چڪو آھي.....، منھنجون اکيون روشني تي سڙڻ لڳنديون آھن........

 ڇو ته  توبنا روشنيون بي مزي آھن تون بنا مان نٿو نڪرڻ چاھيان تاريڪين مان...

منھنجي روشني فقط تون آھين

منھنجي روشني ڪٿي آھين.

واجد علي عاجز

مڪمل پڙهو

احتیں اور بھی ہیں وصل کی راحت کے سوا۔۔۔۔۔

 احتیں اور بھی ہیں وصل کی راحت کے سوا۔۔۔۔۔
جڏھن شام ويلھي ٿڪجي انھي جگھ تي ويٺو ھيس جتان ڪڏھن ڪنھن شخص جو گذر ٿيندو ھيو، شام جا پھر ڪيڏا نه منجھائيندڙ ھوندا آھن۽ لھندڙ سج ايئن لڳندو آھي ڄڻ ته ساھ، گلي ۾ ڦاٿل آخري ھڏڪي جي انتظار ۾ ھجي، منٽو چوي ٿو حقيقت پسند ٿيو مايوسي ۾ مايوس لازم ٿيو  سوچيو ھيم تون فقط منھنجو خيال آھين پر تنھن ھوندي به توکي سوچيندي مايوسي محسوس ڪئي اٿم.
ڪنھن شاعر لکيو آھي ته اھو مڙئي ڪوڙ سڪ ھجي ۽ سڄڻ نه ملي، پاڻ ته سدائين گڏ رھيا آھيون ڪڏھن شام جي وقت سج کي الوداع ڪندي ته ڪڏھن رستن تي ھلندي ۽ توسان گڏ ھلندي ھميشه ٿاٻڙجي پوندو آھيان ۽ پوء تون.... تون ڪنھن پريء جيان پري ھلي ويندي آھين تڏھن خيال ايندو اٿم تون فقط منھنجو خيال آھين تڏھن شاعر جي مٿين لفظن تي کل ايندي اٿم ته ڇا سڄڻ سڪ مھل صرف ڪيرائڻ لاء ايندا آھن ...
تو جيان لفظ به رسي ويا آھن ۽ حافظي ۾ به ھيڪڙ ٻيڪڙ ڳالھيون وڃي بچيون آھن تنھن ھوندي به اڄ جڏھن شام ويلھي سج کي اڪيلو الوداع ڪندي مايوس ٿيو ھيس ته فقط تون ئي ياد ھئين مان توسان ھلڪي برسات ۾ ايم اي جناح روڊ تي گھمي رھيو ھيس تون نيٽفلڪس تي ڏٺل ڪنھن جديد ويب سريز جي تعريف ۾ مگن ۽ ھوائن ۾ خوشبوءِ نچاور ڪري رھي ھئين مان خاموش تنھنجي وارن مان اٿندڙ خوشبو جو واس وٺي رھيو ھيس اچانڪ تنھنجي ڪنھن سوال تي امرجليل جي ڪنھن ناول جو حوالو ڏنو ھيم ۽ بدلي ۾ تو چيو ھو تہ اھو ناول جديد تقاضائن تي پورو نٿو لھي، کلي پيو ھيس تنھنجي سوچ تي تون جيڪا نيٽفلڪس تي ھلندڙ ويب سريز کي جديد سمجھندي آھين، ۽ اچانڪ ھميشه وانگي ٿاٻڙجي پيو ھيس ۽ محسوس ٿيو ھيم تون فقط منھنجو خيال آھين
ھميشه ايئن ئي ته ٿيو آھي صبح ويلھ ڪنھن جي سڏ تي توکان پري ٿي ويندو آھيان ۽ شام ويلھي جڏھن ڪير سڏ ڪرڻ وارو ناھي ھوندو تڏھن ٿاٻڙجي توکان ڏور ٿي وڃبو آهي

مڪمل پڙهو

ج تم بے حساب یاد آئے

 ج تم بے حساب یاد آئے 

گھر جي اڱڻ مٿان آسمان ڄڻ ته ساھ ۾ ٻوسٽ پيدا پيو ڪري، ڪڏھن ڪڏھن سوچيندو آھيان ته سائنسي طور اھو ڪيئن پاسيبل آھي جو تنھنجي وڇڙي وڃڻ سان ڪائنات ۾ آڪسيجن جي ڪمي ٿي ويندي آھي....
اھو ڪيئن ممڪن آھي تہ ڪنھن شخص جي نہ ھجڻ سان وسندڙ ڪائنات بنواس جو روپ ڌاري ڇڏي ؟
پوء اھو ڇا آھي جيڪو دل تي مونجھ ڪري بيٺل آھي سائنسي طور تہ دل پمپنگ جو ڪم ڪندي آھي نہ پوء ھي مونجھ سڪ احساس ويڳاڻپ ھي سڀ دل  ۾ ڪيئن؟
ھي عشق بہ ڪيڏو نہ عجيب آھي سڀني مذھبن کان مٿانهون سائنسي اصولن کان بي قاعدي ... ايئن لڳندو آھي تہ تنھنجي آواز سان ڪائنات ۾ آڪسيجن ايندي آھي تنھنجو چھرو پسي ڄڻ تہ سڀئي وٽامنز جي ڪمي پوري ڪري سگھبي آھي تون آھين تہ ڪائنات ۾ ڪابہ ڪمي ناھي تون ناھين تہ ڄڻ جسم مان سڀئي وٽامن ھليا ويا آھن ڪائنات آڪسيجن جي ڪمي ۾ ٻوساٽيل آھي وقت جي پيرن ۾ زنجير پئجي ويا آھن. منھنجي ساھ ۾ سوڙ پيدا ٿي وئي آھي ... اکين ۾ ڏينھن ڏٺي ڄڻ تہ ڇپخوري ٿي پئي آھي... سج جي روشني ميرانجهڙي ٿي وئي آھي اکين ۾ ترورا اچڻ لڳا آھن... سر ۾ اھو درد پوڻ لڳو آھي جنھن جي دوا دريافت ناھي ٿي 
رت جي رفتار ۾ ڪمي ٿي وئي آھي 
وارن وڌڻ ڇڏي ڏنو آھي ...
معدي ۾ ھضم ڪرڻ. ڪاڻ ڪجھ بچيو ناھي...
من کائڻ کان ڀرجي چڪو آھي
زبان مان چس وارو حصو ڪوڙو ٿي ويو آھي 
دماغ سوچڻ ڇڏي ڏنو آھي 
ذھن ياد ڪرڻ وساري ڇڏيو آھي 
پيرن پنڌ کان جواب ڏئي ڇڏيو آھي 
ڪن تنھنجي ناء ٻڌڻ کان سواء ڪجھ ٻيو ٻڌڻ ناھن چاھيندا
موسيقي چڙ ڏياريندڙ ٿي وئي آھي ...
سائنس ڪيڏو نہ پٺتي آھي 
جنھن تنھنجي وجود مان حل ٿيندڙ مسئلن تي اڃان غور نہ ڪيو آھي 
تنھنجي وجود ۾ ھر شيء جو حل سمايل آھي...
واجد علي عاجز

مڪمل پڙهو

ڪهاڻي

 ھا تڏھن جڏھن ھن ڪائنات ۾ آخري ھڏڪي جو انتظار ٿي رھيو ھوندو ميسحائن جي اچڻ جون سڀ اميدون خاڪ ٿي ويو ھونديون 

جڏھن وفاداريءَ جو مثال بڻجندڙ ڪتن جو نسل تباھ ٿي چڪو ھوندو البته انسان ھوندا انسان جيڪي اشرف المخلوقات جي جبي ۾ درندہ آھن 

ھا تڏھن به منھنجي من ۾ مانڌاڻ متل ھوندي، صرف تنھنجي لاء تون جيڪا منھنجي نڙڳٽ ۾ ھلندڙ ڦوڪ آھين تو چيو آھي ته مان توکي وساري ڇڏيو آھي،

ھا مان وساري ڏٺو ھيم ساھ کڻڻ پر افسوس جو ھڪ منٽ کان مٿي جيئڻ محال ٿي ويو ھيم ...

توکي الوداع ڪرڻ ڄڻ ته ساھ کي سڪ ڪرڻ آھي ۽ مونکي جيئڻو آھي فقط انڪري ته مان پنھنجي ڏوھن جي سزا ڀوڳڻ چاھيندس ۽ جيئڻ کان وڌ ڪا به سزا نٿي سجيم....

#واجد علي عاجز

مڪمل پڙهو

ﺳﻬﺎﺭﻥ ﺟﻲ ﮔﻫﺮﺝ

 ﺩﻧﻴﺎ ۾ ڪﻴﺮ ﺁ ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻱ ﺳﻬﺎﺭﻥ ﺟﻲ ﮔﻫﺮﺝ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺋﻲ ڪﻮ
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺠﻲ ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻱ ﺳﻬﺎﺭﻥ ﺟﻲﺿﺮﻭﺭﺕ ﻧﻪ ﭘﻭﻧﺪﻱ ﻫﺠي
ڀٽڪﻴﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻬﺎﺭا ڳﻮﻟڻ ﺟﻲ ڪﻮﺷﺶ ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ ڪڏﻫﻦ ﺳﺎٿﻴﻦ ۾ ڪڏﻫﻦ ﺳﺎﻫﻴڙﻳﻦ ۾ ﺗﻪ ڪڏﻫﻦ ﻭﺭﻱ ﺭﺕ .ﺟﻲ ﺭﺷﺘﻦ ﻣﻨﺠﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ٻﻦ ﻟﻤﺤﻦ ۾ ٽٽﻲ ﭘﻭﻧﺪﻭ ﻫڪ ﺟڏﻫﻦ ﮐﻳﺲ ﻣﺰﺩﻭﺭﻱ ﻳﺎ ﻣﺤﻨﺖ ﺟﻮ ﺩﺍﺩ ﻣﻠڻ ﺑﺪﺭﺍﻥ ﻃﻨﺰ ﺟﺎ ﺗﻴﺮ ﺳﻬڻﺎ ﭘﻭﻧﺪﺍ ﺁﻫﻦ ٻﻴﻮ ﺗڏﻫﻦ ﺟڏﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﻧﺎﻩ ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ ۽ ﮐﻳﺲ ﺍﻥ ﮔﻧﺎﻩ .ﺟﻴﺘﺮﻱ ﺳﺰﺍ ﻧﻪ ﻣﻠﻨﺪﻱ ﺁﻫﻲ
ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ ﺧﻮﺍﻫﺸﻦ ﺟﻮ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥﻫﻮﻧﺪﻭ ﺁﻫﻲ ﭘﺭ ﺟڏﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ڪﺠﻪ ﻣﺎڻﻬﻦ ﺟﻲ ﺧﻮﺷﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺳڀ ڪﺠﻪ ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ ﺩﻝ ﺟﻲ ڪﻨﻬﻦ ڪﻨڊ ۾ ﺩﻓﻦ ڪﺮﻱ ﭼﻫﺮﻱ ﺗﻲ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺋﻲ ﺻﺤﻲ ﭘﺭ ﻣﺮڪ ﺳﺠﺎﺋﻲ ڪﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺧﻮﺷﻴﻦ ۾ ﻭﺍڌﺭﻱ ﻭﺟﻬڻ ﺟﻲ ڪﻮﺷﺶ ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﺍﻫﻲ ﺋﻲ ﻣﺎڻﻬﻮ ﻃﻨﺰ ﺟﻲ ﺗﻴﺮﻥ ﺳﺎﻥ ﺯﺧﻤﻲ
 ڪﺮﻱ ڇڏﻳﻨﺪﺍ ﺁﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻮ ﺳڀ ﮐﺍﻥ ﻭڌﻳڪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻮﺳﻨﺪﺱ ﺧﻮﺍﻫﺸﻮﻥ ۽ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻮﻧﺪﺍ ﺁﻫﻦ ﭘﺭ ﺟڏﻫﻦ ﺍﻫﻲ; ﺑﻨﺎ ڪﻔﻦ ﺟﻲ
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ ﺋﻲ ﻫٿﻦ ﺳﺎﻥ ﺩﻓﻦ ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ڄڻ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﻫڻ ﺟﺎ
ﺳڀ ﺑﻬﺎﻧﺎ ﭘﻭﺭﺍ ٿﻴﻨﺪﺍ ﺁﻫﻦ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺁﻫﻲ ﺟﻮ ﺍﺧﻼﻗﻴﺎﺕ ﺟﺎ ﺳﺒﻖ ﭘڙﻫﻴﺎﺳﻴﻦ ڏﮎ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﺯﻧﺪﮔﻱ ﮐﻱ ﺯﻧﺪﮔﻱ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮﺳﻴﻦ ﺍﺳﺎﻥ ﺟي
ڪﻴﻤڻﭙﺍﺋﻲ ﺁﻫﻲ ﺟﻮ ﺯﻧﺪﮔﻱ ﮐﻱ ﻣﺬﺍﻕ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮﺳﻴﻦ ﻫﺘﻲ ڪﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺸﻦ ﺟﻮ ﻗﺪﺭ ﺳﺎﺭﻳﻦ ﻣﺎن ﻧڪﺮﻧﺪڙ ﺑﻮﺳﻲ ﺟﻴﺘﺮﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻦ ﻫﺘﻲ ﻫﺮ ڪﻨﻬﻦ ﮐﻱ ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ ﺍﻧﺎ ﺍﻭﻝ ﺁﻫﻲ ﺯﻧﺪﮔﻱ ڇﺎ ﺁﻫﻲ ڇﺎ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﺗﻤﻨﺎﺋﻮﻥ ﺋﻲ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﺯﻧﺪﮔﻱ ﻧﺎﻫﻦ ﺍﺳﺎﻥ ڇﻮ ﺟﻴﺌﻨﺪﺍ ﺁﻫﻴﻮﻥ ﺍﺳﺎﻥ ﮐﻱ ﺟﻴﺌڻ ﺟﻮ ﺣﻖ ڪﻴﺌﻦ ﺁﻫﻲ ﺍﺳﺎﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﺟﺎ ﻧﺎڪﺎﻡ ﻣﺎڻﻬﻮ ﺁﻫﻴﻮﻥ ﺟﻦ ﮐﻱ ﻣﻮﺕ ﺟﺎ ﭘﻝ ﺑﻪ ﮔﻫﺮڻ ﺳﺎﻥ ﻧﺎﻫﻦ .ﻣﻠﻨﺪا ﺣﻞ ﻳﺎﺭ ﺣﺴﻦ ﺍڄ ﺗﻨﻬﻨﺠﺎﻟﻔﻆ ڪﻴڏﻭ ٿﺎ ﻳﺎﺩ ﺍﭼﻥ ﺯﻧﺪﮔﻱ ڀﻠﻲ ﺍﻫڙﻱ ٽڪ ﺗﻲ ﺭﻟﻲ ﺟﻬڙﻱ ﻣﺎﻥ ﻭڇﺎﻳﺎﻥ ﺗﻮﻥ ﻧﻪ ﻭﻳﻬﻴﻦ ڇﻮ ﻧﻪﭘﻭء ﻭﻳڙﻫﻲ ڇڏﻳﺎﻥ
واجد علي عاجز

مڪمل پڙهو

اي گذري ويندڙ سال تون شاهد رهجان

ته اسان محبوبن سان ميلي واري مند ۾ ٽارچرسيلن جو ڀيانڪ عذاب ڀوڳيوسين  تون شاهد رهجان
جڏهن اسان جي جسمن تي ڊرل مشينن جا سوراخ ڪيا پئي ويا 
جڏهن اسان جي زنده جسمن کي چچريو پئي ويو
ها تڏهن به اسان جي چهري تي مرڪ سمايل هئي
اهڙي مرڪ جيڪا محبوب جي ويجهي اچڻ وقت ايندي آهي 
ها جڏهن اسان کي پنهنجي جسمن جا ٽڙڪاٽ ٻڌڻ ۾ پئي آيا ته اسان کي پنهنجي محبوب جي اچڻ جو يقين پختو ٿيندو پئي ويو
اي گذري ويندڙ سال تون شاهد رهجان
ته اسان جي خواهشن ۽ اميدن کي به چچريو ويو تون شاهد رهجان ته اسان جي آخري خواهش کي به ماريو ويو ۽ کيس پنهنجي ئي مرضي جي ڪفن ۾ ويڙهيو ويو
اي گذري ويندڙ سال تون شاهد رهجان
واجد علي عاجز

;

مڪمل پڙهو

يادگيرين جي ڀاڪر ۾...

يادگيرين جي ڀاڪر ۾...

واجد علي عاجز

گهڙيال جي سوئين ۾ ڄڻ پٿر ٻڌجي ويا هيا وقت هيو جو ڪٽجڻ جو نالو ئي نه پيو وٺي رات هئي، پين هئي ۽ هڪڙو نڪور پنو

 جنهن تي سارنگ جا ٻئي هٿ ڪنهن رهگير گهوڙي جيتري رفتار سان گهمي رهيا هئا.

سارنگ يادگيرين جا گهاء پنهنجي ڊائري تي اوتي رهيو هيو ۽ سنڌو جو ڳالهيون... 

شعبان جو مهينو هيو جڏهن سنڌو ۽ سارنگ جي وچ ۾ سڀ وڇوٽيون مٽجي ويون هيون

”سنڌو تون مونکي توهان بجائي نالي سان يا وري تون ڪري پڪاريندي ڪر.“ سارنگ سنڌو کي پنهنجائپ جتائندي چيو

”نه مان ننڍي هوندي کان اهي لفظ اچارڻ جي عادي ناهيان، باقي توهان جي ۽ منهنجي پنهنجائپ تون ۽ توهان جي ننڍڙي لفظن سان لڪڻ يا ظاهر ٿيئڻ جهڙي ناهي“ سنڌو وجهڙائپ جي پڪ ڏياريندي چيو

”اڙي دنيا جي واحد چري ڇوڪري جو جواب آ اهو“ سارنگ حيران ٿيندي چيو.

”ههه، توهان چري ڇوڪري چوندا آهيو ته دل خوش ٿيندي آهي واقعي به مان ڪيڏي نه چري آهيان“ سنڌو هڪ وڏو ٽهڪ ڏيندي چيو..

”ههه واقعي تون چري ئي ته آهين“.

سنڌو چري هئي الهائجي جي دنيا جي واحد سياڻي ڇوڪري پر هوء پاڻ کي چريو سڏرائيندي خوش ٿيندي هئي شايد اها ئي نشاني آهي ته هوء چري نه پر دنيا جي اڪيلي سياڻي ڇوڪري هئي، رمضان جا ڏينهن ۽ پيپرن جو آخري مرحلو هيو.

سارنگ سڀاڻي عربي جو پيپر آهي تياري ڪيئن آ. .سنڌو پڇيو

”ههه بس پيپر ڏيئڻو آ ٿي ويندو باقي عالم ته ٿيئڻو ڪونهي“ سارنگ ڳاله کي مزاق بدلائيندي چيو.

”چلو سڀاڻي آخري پيپر آ وري شايد نه ملجي ڪجه مهينن لاء پيپر کان پوء ملي وٺجو ۽ ها ناول به کڻي اچجو“ سنڌو سڪ ڀريل لهجي ۾ چيو.

”حاضر مٺي چري ڇوڪري کي جواب  ناڪاري ۾ ڪيئن ٿو ڏئي سگهجي“ سارنگ پنهنجي محڪومي واري لهجي ۾ چيو.. .

اهو آخري ڀيرو هيو شايد وڇوڙو ڪجه مهينا نه ڪجه سال ڪجه صدين لاء ٿيئڻ وڃي رهيو هجي ملاقات هئي جا ختم ٿيئڻ جو نالو ۽ نه پئي وٺي ۽ لفظ هيا جن جو اچڻ اوکو هيو خاموش ملاقات ناول جي ڏيئڻ تي ختم ٿي رمضان جو آخري هفتو. . 

”سارنگ مان عيتقاف ۾ ويهڻ پئي وڃان بس ڪجه ئي ڪلاڪن بعد، مسيج پڪيج فقط توکي ٻڌائڻ لاء ڪيم“.

”سنڌو مان تو ڏاڍو ياد ڪندس“.   

”اڙي مان ڪڏهن چيو ته توکي وسارينديس بس ڪجه ڏينهن جي ئي ڳاله ته آهي عيد تي پهريون فون منهنجو ايندو گاڊ پرومائس لو يو سارنگ“. 

”لو اينڊ مس يو الويز“. . 

ايئن ڏينهن نه پر 10 صديون گذريون سارنگ فون جي اچڻ جي اوسيئڙي ۾ جاڳي رهيو هيو ۽ رات جا ٻه لڳا هيا. . فون جي رنگ وڳي ته سارنگ کان ڇرڪ نڪري ويا ۽ جلدي ۾ فون کڻي ڪن تي رکيو

”هيلو“ 

”هههه مطلب ته سائين منهنجي انتظار ۾ هيا“ سنڌو وڏو ٽهڪ ڏيندي چيو

. سنڌو جو ٽهڪ ٻڌي ڄڻ ته سارنگ جا سڀ ٿڪ لهي ويا هيا

ها سنڌو تو بنا ٻيوڪنهن جو انتظار ڪبو ڀلا،. 

”هائو ڇڏ عيد جون اڳواٽ مبارڪون“. 

”مهرباني“. .

”سارنگ مان ٿڪل آهيان سڀاڻي تفصيلي ڪچهري ٿيندي لو يو ماء ڊيئر“.

”لو يو. وڌيڪ انتظار جي گنجائش ڪانهي صبح جو ساجهر فون ڪجان“

 اها ڪال ڄڻ آخري هئي، ڇا آخري ڪال ايتري ننڍي هجي ها فقط پنج منٽ جي جيڪر سارنگ کي وڇڙڻ جو خوف هجي ها.؟

هي وقت به ڪجه ٻڌائي ڇو ناهين ايندو. . 

ڳالهيون ڳجه ۾ ئي ڇو رهجي وينديون آهن

سنڌو ڇو نه ٻڌايو ته هن سارنگ کي ڇو وساري ڇڏي. . 

سنڌو فقط هڪ آخري خط به نه اماڻيو جنهن ۾ سارنگ جون سڀ يادگيريون واپس ڏي ها ۽ اڄ سارنگ انهن يادگيرين جي ڀاڪر ۾ پاڻ کي ويڙهي ڇڏي ها ۽ دنيا جي دردن کان لڪي پوي ها. .

مڪمل پڙهو