Wednesday, 22 September 2021

الھائي ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون...!!

الھائي ڇو اوھان جون اکيون ياد آيون...!!
آج جیسے آفیس سے نکلا تو موسم کی سختی دیکھ کر تھوڑا گھبرا گیا، ویسے تو موسم بہت خوبصورت تھا مگر ہم مڈل کلاس کے لوگوں کو سردی ہو یا گرمی دونوں عذاب کی طرح جھیلنی پڑتی ہیں، چلو گھر تو جانا ہی تھا تو میں گرم کپڑے پہن کر نکل پڑا۔ 
اچانک بادلوں نے برسنا شروع کر دیا اور میرے کانوں میں لگے ایئر پوٹس میں ایاز کا گانا بج رہا تھا " بادلو بادلو ڪجھ تہ برسي وڃو پل ڪي ترسي وڃو ھن بيابان ۾" ویسے تو میں ابھی شھر میں ہی موجود تھا مگر کیا رونقیں جب دل کی تمنا پوری کرنے والے شخص کی یاد آئے تو ھرطرف بیاباں ہی لگتا ہے۔۔ 
ویسی تو بارش اور بارشوں میں خوار ہونا ہم جیسے مڈل کلاس لوگوں کے لیئے کوئی بڑی بات نہیں پر آج کے خواری کا ماضی سے تعلق اتنا گہرا تھا کے لکھنے پر مجبور کر دیا 
وہی نومبر وہی بارش وہی شام وہی یاد۔۔۔۔۔مگر وہ شخص کیوں میسر نہیں۔۔۔؟؟
ابھی سوچ ہی رہا تھا کہ میرے کانوں میں لگے ایئرفون سے ضیاء محیودین کی آواز میں فیض کی نظم چلانا شروع ہوئی تو جیسی میرا پورا خیال تیری آنکھوں کے طرف ہی چلا گیا "تیری آنکھوں کے سوا دنیا میں اور رکھا بھی کیا ہے"...... 
 پھر سے ایاز کا ایک اور لکھا سونگ چلا کہ۔ تولاءِ تڪيندي ڏيئا اجھاڻا ڇو ڪون آئين تون رات راڻا " ویسے بھی چراگ بجنے والی موسم میں یاد جاناں کو  بھلا کون روک سکتا ہے۔۔۔۔ تمھیں یاد ہے ؟ وہ نومبر کے ہی دن تھے اور وہ ہلکی بازش ۔۔۔ مگر تم بھی تھے آج نہیں ہو آج تمھاری یاد ہے
اچانک موٹر پھسلی تو یاد آیا ارے میاں ابھی بھی بائیک پر ہیں ۔۔ دل تو سمجھا تیرے پھلو میں بیٹھ کر محفلیں لگا رہے ہیں۔۔
جب صادق کی آواز میں ایاز کا سونگ "ٿي املتاس تان ڪوڪ ڪويل ڪري ھو پري آ پري آ پري آ پري"  ایسے لگا کہ جیسے ایاز میری حالت دیکھ کر بتا رہے ہوں کہ وہ دور ہیں اتنا دور کہ کارونجھر جبل جیسے 50 جبل بھی کراس کر لیں تو ایک قدم اسکے طرف بڑے۔۔۔۔ جیسے سندھی سمندر جیسے سات سمندر پار کریں تو اس کے دروازے تک پہنچیں جیسے ان تک پہنچنے کے لیئے دادا آدم کی عمر چاہیے ۔۔۔۔
اور پھر شفیع فقیر کی آواز میں باغی بول پڑے "ھن کي ڀيٽيون ته ڪنھن سان ڀلا ڀيٽيون جي ٿا ڀيٽيون خدا سان ڪفر ٿيو وڃي" 
نومبر ھر سال اپنی روایت کیوں پوری کرتا ہے نا جانے کیوں نومبر کی ایک برسات تیری یاد سے بھیگا دیتی ہے مایوس اور اداس کر دیتی ہے اور پھر بابا بھٹائی کی پاس جاکر تیری خاطر جستجو کے راستے ڈھونڈے جاتے ہیں۔۔
واجد علی عاجز

پوپٽن جي تخليقڪار توکي جنم ڏڻ جون واڌايون...!

 وپٽن جي تخليقڪار توکي جنم ڏڻ جون واڌايون...!
واجد علي عاجز
عزيز گل اڌ قلندر ڇوڪري نظم لکيو ته ايئن لڳو جيئن اڌ قلندر ڇوڪري سان توکي ڀيٽا ڏيڻ تنھنجي شان ۾ گستاخي آھي تون ته ڏيڍ قلندر ڇوڪري آھين تنھنجي سونھن ڏاھپ ڀريل ذھنن کي ڦيراٽيون ڏئي سگھي ٿي تنھنجي ڏاھپ تنھنجي قلندري جو پختو ثبوت آھي.
تنھنجي مرڪ ڪائنات جي حسن جو محور آھي 
تون جنھن جي اچڻ سان ھي ڪائنات بنواس منجھان باغ بھار ٿي
تنھنجا ٽھڪ ڄڻ ته ڪن فيڪون جي سدا آھن تون مرڪندي آھين ته بي ترتيب زندگي ۾ انڊلٺي رنگ نکرجي پوندا آھن
تون ھلندي آھين ڄڻ ته دنيا جو وھنوار ھلندو آھي توبنا ھي روڊ ھي رستا ھي گھر سڀ رڃ لڳندا آھن ..
ھا جيڪو مان لکيو آھي تون ان سان ڪتئي به متفق نه ھوندي ڇو ته تو وٽ ته ڪائنات پنھنجي آھي تو وٽ ٽھڪ پنھنجا آھن تو وٽ خوشيون پنھنجون آھن توکي نه ڪن فيڪون جي ضرورت آھي نه ئي باغ بھارن جي انھن سڀ شين کي ته تنھنجي ضرورت ھوندي آھي...
تون نٿي ڄاڻين خوشين جي قيمت ڪيتري آھي، توکي اھا به ڪل ناھي ته بنواس بڻيل ڪائنات کي باغ بھار ڪرڻ لاء اکين منجھ خوابن کي نپوڙي مارڻو پوندو آهي.
ياد ٿئي...!
جڏھن مون وٽ ٽھڪ منھنجا ھوندا ھيا جڏھن آءٌ پنھنجن خوشين ۾ کلندو ھيس...
اڄ جڏھن توبنا اھي سڀ ٽھڪ خوشيون ڦرجي ويون آهن ته ٻين جي خوشين تي به خوشي ناھي ٿيندي، ھا فقط ٻين جي ڏکن تي ڏک ضرور ٿيندو آھي جڏھن اوھان وٽ خوشيون ھجن ته ٻين جون خوشيون به کلائي ڇڏينديون آھن پر جڏھن اوھان وٽ صرف ڏک ھجن ته ٻين کي لڳندڙ ڀتر تي به ڳوڙھن جا تلاءَ ڀرجي پوندا آھن
اڄ جو ڏينھن شڪايتون لکڻ جو ناھي ھونئن به جڏھن قلم ھٿ ۾ ايندي آھي تہ تولاءِ لکڻ جو خيال ايندو آھي..
ھي اکيون جن توکان سواء ڪجھ ڏٺو ئي ناھي ھي دماغ جنھن توبنا ڪجھ سوچيو ئي ناھي ته آخر ڪيئن ڪنھن ٻي لاءِ لکي....
ياد اٿئي پوئين جنم ڏڻ تي !!
تو ڏانھن اچڻ ۾ دير ٿي ھئي تو 20 منٽ انتظار ڪيو ھو ۽ مان ڪارونجھر جي ڪٽائي خلاف ٿيندڙ احتجاج کان نڪري پڄندو تو وٽ پھتو ھيس توکي ڪاوڙ آئي ھئي ڪارونجهر کي غير اھم چوندي چيو ھيئي`` وڏو جبل توکي پيارو آھي مان انتظار پئي ڪيان ڄڻ ته تنھنجي احتجاج سان ڪارونجھر بچي پوندو توکي ڪارونجهر مونکان اھم ٿو لڳي مان ھيڏو انتظار ڪيو``
۽ مان چيو ھيو تہ ھا ڪارونجھر توکان مٿي آھي ڇو ته ڪارونجهر منھنجي ديس جي امانت آھي تون منھنجي محبوب آھين پر ڪارونجھر منھنجي ديس جو دلبر آھي 
۽ ديس مٿان توجھڙا سوين محبوب به قربان...
ماٺ ۾ ڳالھ بدلائي ھيائي...
اڄ به جڏھن ڪارونجھر تي وار ٿي رھيا آھن ته توسان ڪيل ڳالھيون ياد اچي رھيون آھن.
تنھنجي پوئين جنم ڏينھن کان پوء ۽ توسان ملڻ کان اڳ توکي ھڪ غزل ارپيو ھيو جنھن جو بند ھيو ته: 
جنم ڏينهن ميلا مبارڪون ۽ خوشيون
اسان بن سموريون ڪيمپس ۾ ڪيئن لڳئي 
جنھن بعد تو چيو ھو تہ توھان جي شڪايت واجب آھي پر مان مصروف ھيس ۽ ترت پوء تون ملي ھئين
اڄ جڏھن مان شڪايت جو حق نٿو رکان تڏھن بہ تنھنجي جنم ڏينھن تي توکي ڏاڍو ساري رھيو آھيان ڪنھن اردو شاعر لکيو آھي ته 
تم سے بھی دلفریب ہیں
غم روزگار کے
اميد ته ننڍڙي لفظن ۾ سمجھي ويا ھوندا باقي توھان کي وسارڻ وس جي ڳالهه ھجي ھان ته ڪڏھوڪو وساري ڇڏيان ھا
مونکي منھنجي خوشين جو ڏينھن مبارڪ
توکي تنھنجي جنم ڏينھن جي مبارڪ

چوڏس آ چانڊوڪي مونکي تنھنجي سار الا وو..

 چوڏس آ چانڊوڪي مونکي تنھنجي سار الا وو...


توکي ياد آھي.....؟  نه ھوندو.......  مگر خير .... 

تو لکيو ھيو چنڊ کي چتائي نه ڏسڻ گھرجي ورنه ھن ۾ موجود نشان واضع ٿي پوندا آھن... نه چاھيندي بہ جواب ڏنو ھيم: شايد اوھان ڪڏھن خوبصورتي ڏسڻ واري اک سان ڏٺو ئي ناھي چنڊ کي .. مان جڏھن به چنڊ کي چتائي  ڏٺو آھي ته اوھان جو چھرو نظر آيو اٿم... 

مان تنھنجي اڳيان ھر ڳالھ تي ھار مڃيندو آھيان کن پل لاء توکي راضي ڪرڻ لاء چيو ھيم ته چنڊ ۾ داغ آھن تون ناھين....

پر ٻڌ اھو سچ آھي ته ان وقت چنڊ ۾ تون ھئين، اڄ جڏھن توسان ملندي ڏينھن ٿيا آھن ته چنڊ جي چانڊوڪي اکين ۾ چڀي رھي آھي ايئن جيئن چنڊ روشني جا ڪرڻا نه پر ڳاڙھا مرچ واپس ڪري رھيو آھي، رات اماس آھي يا روشن فيصلو ڪرڻ وس جي ڳالھ ناھي ڇو ته توبنا روشني جو ھجڻ ڪيئن ممڪن آھي،

ڪنھن شاعر لکيو آھي : تون ھئين ير ديس ۾ راتڙيون روشن ھيون 

توکان پوء راتيون اماس آھن جن کي توسواء ڪڏھن به روشن ناھي ٿيڻو .... چنڊ روشني رفليڪٽ ڪرڻ ڇڏي چڪو آھي.....، منھنجون اکيون روشني تي سڙڻ لڳنديون آھن........

 ڇو ته  توبنا روشنيون بي مزي آھن تون بنا مان نٿو نڪرڻ چاھيان تاريڪين مان...

منھنجي روشني فقط تون آھين

منھنجي روشني ڪٿي آھين.


واجد علي عاجز

نڊان نڀاڳن کي اوڀالا اچن

 نڊان نڀاڳن کي اوڀالا اچن 

سي پنھون ڪوہ پھچن؟ جي سنجھي رھن سمھي 


بابا لطيف جي ھن شعر منھنجي ننڊاڪين اکين ۾ ڄڻ ته مرچ وجھي ڇڏيا آھن، کن پل لاءِ منھنجو ذھن بلوچستان جي پھاڙي سلسلن مان گوريلن کان ٿيندي اچي سنڌ جي سرمست الھڙ ڇوڪرن تائين اچي پھتو آھي سوچيان ٿو ته وطن جي محبت ڪيئن نه اتر جي مست جھولن ۾ به لڱن ۾ گرم جوشي سلامت رکي ٿي، ننڍڙي ذھن سان ننڍڙو سوچيندي اھا سوچ آئي اٿم ته آخر بلوچن جي اٻوجھائپ سچائي ۽ ھمت ۾ آخر ڪھڙي شي جي ڪمي آھي جيڪو اڃان تائين آزادي جي ديوي کان پري ڪيون ويٺو آھي.

ته اتي مونکي منھنجا استاد عبدالواحد آريسر ۽ جي ايم سيد ياد آيا آھن اعجاز منگي لکيو آھي تہ آريسر وٽ مولانا آزاد جھڙي ڏاھپ ۽ نھرو جھڙو فن ھيو. جي ايم سيد عالمي پائي جو مڃيل ۽ جديد قومپرستي جي باني طور سڃاتو ويندڙ شخص آهي.

سوچيان ٿو ته شايد اھا واحد شي علم ادب ۽ ڏاھپ آھي جيڪا اسان کي بلوچستان جي تحريڪ کان مٿانهون ڪري ٿي. ڇو ته ھڪ ھٿياربند گوريلو پيدا ڪرڻ پھاڙ ڪٽڻ جي برابر ناھي اھو تمام سولو ڪم آھي ته ماڻھون کي بندوق سيکاري وڃي پر اھو ڏکيو ڪم آھي جو ھڪ ماڻھون کي ڏاھپ علم ۽ ادب کان روح شناس ڪجي.

اسان جي ويڙھ ڪڏھن به آزادي جي راھ کان بدليل ناھي پر اسان بلوچستان کان اھو سبق سکندي پنھنجي آئيندي جي تياري ڪندي سمجھون ٿا ته اسان جيڪڏھن بندوق ڪنھن ڏاھي جي ھٿ ۾ ڏينداسين ته يقينن ان گولي جو استعمال صحيح ٿيندو.

سنڌ لٽريچر فورم جي سڄڻن جو ڪتاب ورھائڻ وارو ڪم ڪنھن وڏي انقلاب جي شروعات ڀلي نه سمجھي وڃي پر يقينن درياھه ۾ ڀتر جو ڪم ضرور آھي اچو ته سنڌ لٽريچر فورم جي دوستن جا ھٿ مضبوط ڪريون ڇو ته ڪتاب اسان جي بقا آھن ۽ اچو ته ڪتابن وسيلي پھاڙن مان پيچرا لھون


واجد علي عاجز