ھاڻ تون ورسٽي نہ ايندين؟؟؟

 ھاڻ تون ورسٽي نہ ايندين؟؟؟
ھاڻي آءٌ ورسٽي جي پيج تي
تنھنجي تصوير تلاش نہ ڪندس؟
ھاڻي تون ڪنھن فنڪشن ۾
ساھيڙين سان ٽھڪ نہ ڏيندين ؟
ھاڻ سي ايس جون ڏاڪڻيون
تنھنجا پير نہ چمي سگھنديون ؟
ھاڻي ڪينٽين جي ڪنڊ ۾ توکي تلاشي نہ سگھبو؟
ھاڻ لائبريري جي لان ۾ تون نظر نہ ايندين؟
ھاڻي آڊيٽوريم کي سدائين اداس رھڻو پوندو؟
ھاڻ اليڪٽرانڪ ليب ۾ تنھنجا ٽھڪ ڪون ٻڌبا؟
ھاڻي ايم ئي جناح روڊ تان رونق ھلي ويندي ؟
ھان ڪيفي پاڪستان ۽ ڪيفي بوگي بہ اٻاڻڪا رھندا؟
ڇا واقعي ھاڻ تون ورسٽي نہ ايندين؟
  #واجد

مڪمل پڙهو

فقط تولاءِ زندگي جي ڪجھ ڏينھن جا احوال جن ۾ توکي ڪا بہ گرز ناھي

 فقط تولاءِ زندگي جي ڪجھ ڏينھن جا احوال جن ۾ توکي ڪا بہ گرز ناھي
واجد علي عاجز
اميد تہ خوش ھوندئو، سچ تہ زندگيءَ سکن جي سيج لڳندي ھئي جڏھن توسان گڏ ھوندو ھيس  ھاڻي خوشيون ڳلي ۾ ڦاسي پونديون آھن، ٽھڪ نڙ ڳٽ ۾ اٽڪي پوندا آھن ۽ اکيون صرف نير ھارڻ ئي سکيون آھن سال ٿي ويا آھن اکين مان خوشي ڀريا ڳوڙھا ناھن نڪتا.
ڪئي دفعا ايئن ٿيو آھي جو ڳوڙھا اکين وسيلي ناھن آيا بس اندر کي چيري ھيٺ لھي ويا آھن ايئن ڄڻ تہ مون ڪنھن تيزاب جو ڍڪ ڀريو ھجي.
پر ٻڌ! مون توکي کن پل لاءِ به وساريو ناھي ڪافي دفعا اھو وساري ويٺو آھيان تہ ھي ڪائنات ڪنھن ٺاھي آھي سچ تہ انھن شين تہ ڪڏھن غور ئي ناھي ڪيو تہ ڪائنات ڪيئن ۽ ڇو ٺھي آھي مان ھميشہ تنھنجي ھجڻ تي غور ڪيو آھي تون آھين تہ سڀ ڪجھ آھي تون ناھين تہ ڪائنات ڪجھ بہ ناھي.
انتظار بہ گھڻو ڪيو اٿم ڪڏھن ڪڏھن ڀائيندو آھيان تہ تون ھلي آئي آھين، ھلي اچڻ تي ياد آيو ڪالھ تون منھنجي خواب ۾ آئي ھئين پاڻ ورسٽي جي پڌر تي ويٺا آھيون تون وڏا ٽھڪ ڏئي رھي آھين مان بہ کل ۾ لٽ پٽ آھيان سڀ پاڻ کي ڏسي سڙي رھيا آھن سڀ ڪنھن کي پاڻ جھڙو ٿيڻ جو شوق جاڳي پيو آھي ائين پاڻ گيٽ نمبر 2 کان نڪري ڪيفي پاڪستان جي سوڙي ڏاڪڻ تي مٿي چڙھي برياني کاڌي آھي ۽ بل نہ ڀرڻ تي جھيڙي رھيا آھيون.
۽ آء جاڳي پيس ڀانيم ته خواب بہ ڪيڏا نہ عجيب ھوندا آھن اتي ختم ڇو ناھن ٿيندا جتي ٽھڪ ھوندا آھن خواب ۾ بہ پنھنجو جھيڙڻ ضروري آهي ڇا.
ساجھر آفيس لاءِ نڪتس پئي اچانڪ موٽر سائيڪل ھلائيندي تنھنجي ياد آئي ھئي منھنجو ذھن مونکي ڪيفي بوگي جي ڪيبن نمبر 2 ڏي وٺي ويو ھيو جو اچانڪ موٽرسائيڪل جو اڳيون ٽائر ڪنھن پٿر سان ٽڪرايو ھيو ۽ آءٌ واپس انھي تباھ حال روڊ تي اچي پھتو ھيس جنھن جي دامن ۾ منھنجي زندگي جيان ھزارين اوچائيون ۽ جھڪايون آھن.
سڄو ڏينھن تون ذھن تي تاري رھي ھئين ڪافي ماڻھون مليا ھيا 4 ماڻھن مونکي ڏسي سمجھيو ھيو تہ مان اڄ پريشان آھيان پر نظر پياسي جي شعر جيان تہ : ``ڇو پيو روئين ڪوئي پڇي نہ توتي ڪو الزام اچي نہ
دنيا سامھون خوش ٿي ايئن کلڻو پوندو آ `` 
۽ سڄو ڏينھن مسنوعي کل کي چھري تي رکيو ھيم. شام ڌارا تہ ڄڻ ھيانء وڍجي پيو ھو دل تيز ڌڙڪڻ شروع ڪيو ھيو ڪتاب پڙھڻ لاءِ کنيم تي ھر پيج تي تنھنجي تصوير پئي ڀانيم روڊ تي نڪتس تہ ھر ايندڙ ماڻھون ۾ تنھنجي تصوير پئي لڳي آخر گھر اچي ستو ھيس، منھنجي ڪمرو منھنجي پناھ گاہ آھي جتي ھڪ ٽي وي جيڪا ڪيترن ئي سالن کان منھنجي موجودگي ۾ بند رھندي آھي ھڪ اسٽڊي ٽيبل جنھن تي ھر وقت ڪتاب لاوارث شين جيان ڦھليل ھوندا آھن ۽ ساڄي پاسي ھڪ ڪٻٽ جنھن ۾ ڪيترا ئي ڪتاب ڀريل آھن اھا منھنجي ملڪيت آھي جنھن کي ڏسي دلي اطمينان وٺندو آھيان تہ ڪجھ نہ ڪجھ ڪيو آھي، اسٽڊي ٽيبل جي ڀرسان پيل ڪرسي تي ويھي رھبر جو ڪتاب ديار دل داستان محبت کوليم جتي عشق کي سمجھندي رھبر کان راھ پئي ورتي پر تنھنجي ياد ايئن بہ ڪون ڪرڻ ڏنو مان ڪرسي کي ٽيڪ ڏئي ڇ ت ڏانھن نھاريندي سمھين پيو ھيس ۽ دير بعد اٿيو ھيس جڏھن لوڪ سمھين پيو ھيو ماني وسري وئي ھيم صبح جو امان پڇيو ھيو تہ ھاٽ پاث ۾ رکيل ماني جيئن جو تيئن ڇو پئي آھي کيس پوري ڪھاڻي ٻڌائڻ بنا اھو چيم تہ ننڊ اچي وئي ھئي ھاڻي اٿيو آھيان . موبائل ڏٺو تہ اتي بہ تون نظر آئي ھئين ڪجھ سرچ ڪرڻ لڳندو آھيان تہ تنھنجو نانءُ لکجي ويندو آھي. موبائيل جو پاسورڊ تي بہ تنھنجو نانءُ لکجي ويندو ھيو جنھن جو حل اھو ڪڍڻو پيو تہ تنھنجي نالي کي ئي پاسورڊ ڪري ڇڏيو آھي ھاڻ ڏينھن ۾ الھائي ڪيترا ڀيرا تنھنجو نانءُ لکبو آھي دلي سڪون ملندو اٿم تنھنجو نانءُ لکندي جيئن.ملان تسبيح پڙھندي راحت محسوس ڪندو آھي تنھنجو نالو لکندي بہ اھو ئي محسوس ٿيندو اٿم.
آخر ۾ بس خوش ھجي تنھنجي خوشي کان سواءِ آء ڪجھ بہ نٿو گھران خدا تي يقين ايترو بہ ناھي جو سندس کان ڪجھ گھران تنھن ھوندي بہ جڏھن ھن ڏانھن ھٿ اڀا ڪيا آھن تہ فقط تنھنجي خوشين ڪارڻ.. تون مونکي خط لکندين تہ دلي سڪون محسوس ڪندس ڪجھ پلن لاءِ، باقي نہ لکندين تڏھن بہ خير آھي جيئن ھاڻي منھنجي پرواہ ناھين ڪندي ايئن ئي منھنجي پرواہ نہ ڪجان ڪڏھن بہ بس تون پنھنجي خوش کي ڳولھ..

مڪمل پڙهو

ڪڏھن ڪڏھن ھيئنڙا نٿو وڻين مون.

 ڪڏھن ڪڏھن ھيئنڙا نٿو وڻين مون.
روشني ڪيڏانھن ھلي وئي آھي جڏھن منھنجي اکين توکي ڏسڻ ڇڏيو آھي ايئن ڀانيان ٿو پوپٽن کان رنگ کسجي ويا آھن حورن جو حسن ھليو ويو آھي ڪائنات سوڙي ۽ ساھ منجھائيندڙ ٿي پئي آھي، خواھشن خودڪشي ڪري ڇڏي آھي، 
تون منھنجي خيالن ۾ کيڏڻ ڄاڻين ٿي توکي مصروف زندگي مان وقت وٺڻ جو بہ ڏانءُ آهي ڪڏھن ننڊ کان پھريان خيالن کي سڪ ڪري تہ ڪڏھن جاڳ کان اڳ خوابن ۾ برسات کان پوء انڊلٺ جي خوشي ۾ گيت ڳائي....
ڪڏھن ھلندڙ ڦٽ ڦٽي تي اوچتو وجود کي جنجھوڙڻ تہ ڪڏھن ڪمپيوٽر اسڪرين تي فولڊر آئڪن ۾ نظر اچي خيال ڦرائي، ڪڏھن موبائيل تي ھلندڙ گاني ۾ ٺھڪن جو آواز  ڏئي خاموش ٿي، تہ ڪڏھن ڪتاب جي پنن تي نظر اچي.. ڪڏھن اخبار جي سرڪين مٿان رکي تنگ ڪري....... تنھنجا بہ ڇا تہ عجيب مشغلا آھن...
ھو سڀ چون ٿا تہ تون ناھين ھو پوڙھو ڏاڪدار جنھن جا وار اس ۾ سڪي ويا آھن ھن کي ڪھڙي خبر تہ ڪنھن جي ظاھري طور نہ ھجڻ جو مقصد اھو ناھي تہ ھو نہ ھجي......
خير ان کي ڪھڙي خبر تہ تون ڇا آھين ھن کي اھا خبر ناھي تہ تون پوپٽن ۾ رنگ ورھائيندي آھين تون حورن ۾ حسن ورھائندي آھين تو وٽ خوشين جا جھول آھن، تو وٽ ھر ڏک جي دوا آھي... مرض سڀ تون پيدا ڪندي آھين ھر مرض جي شفا پڻ تون آھين
خير ھو تہ تنھنجي مڙني خاصيتن کان اڻ ڄاڻ آھي...
تون جتي ڪٿي آھين.. تون مون ۾ موجود آهين

مڪمل پڙهو

نوان سال توکي ڀليڪار:

 وان سال توکي ڀليڪار:
اسان مڊل ڪلاس ماڻھن لاء زندگي صرف رڳن ۾ ھلندڙ رت ۽ دل ۾ھلندڙ دڙڪن کان مٿي ناھي اسان فقط ساھ کڻڻ ڪارڻ جيئڻ سکيو آھي.
جنوري جون نہ کٽندڙ راتيون چيٽ ۾ ڪيئن پئي چٽ ٿيون،  نہ ڄاڻان ڪڏھن ننڊ ٿي آئي نہ جاڳ جو الڪو نہ ننڊ جي جلدي اڻکٽ وقت تو وٽ منھنجي لاءِ ۽ مون وٽ تولاءِ ڪيئن نہ گذري وئي گذريل سال جي جنوري، سڀ ڪجھ ڇني سڀ ڪجھ چٽ ڪري......
فيبروري محبت جو مھينو آھي توڻي جو مايوس گذريو، اڻاگو بہ ھو توکان پري رکيائين شڪايتون بہ جام آھن ويلنٽائن جو گل ايئن ئي سٻاٽجي ويو ھو جيڪو اڄ بہ مون وٽ جيڪو تنھنجي سالگرهه تي بہ توتائين ناھيان پھچائي سگھيو پر يقين اٿم مون جيان ھي گل بہ توکي ڏسندي ٻيھر جنم وٺندو ۽ تنھنجا ھٿ ڇوھڻ بعد سڀني گلن کان نيارو ٿي پوندو.
مارچ جيڪي بھاري جو مھينو آھي جنھن بہ فقط وڻ ساوا ڪيا ھيا منھنجي ھٿ ۾ پيل گل اڃا سٻاٽيل ھيو ڇو تہ تو وٽ پھچي نہ سگھيو ھيو، ننڍين خوشين تي خوش ٿيئڻ تہ توکان پوء ڄڻ ڀلجي ويو آھي مارچ ۾ خوشي ملي جيڪا اڻپوري ھئي، خوشيون ذھن جي آشائش ھونديون آھن پر ذھن توسان ڪڏھن سک جو ساھ کڻڻ ناھي سکيو.
اپريل ايئن اپريل فول ڪندو رھيو ڪڏھن ڀانيو تہ تون گڏ آھين تون دل ۾ آھين تون خوابن ۾ رستن ۾ موبائل ۾ انٽرنيٽ ۾ منھنجي ساھن ۾ پر حقيقت اھا ھي جتي تون آھين اوھان اتي ناھيان پھچي سگھيو تو گھريو ٿي تہ مان توسان تو جيترو ھجان پر توکان بہ وڏو ھجان پر حالتون ايئن ناھن پر آءٌ ايئن ناھيان تون پوپٽن جي تخليقڪار آھين مان فضول بڪواسي...
مئي ڀانيو ٿي جيڪر وک توڏانھن وڌي آھي تہ توتائين پھچي وڃبو مئي مايوسي کان ڏور ۽ تنھنجي ويجھو رکيو اھي ڪلاڪن جا ڪلاڪ ھلندڙ نوڪري ۾ توسان بحث ڪرڻ وڏا ٽھڪ ڏيڻ ۽ ايئن اکين مان کلندي کلندي ڳوڙھا اچڻ سڀ يادگار ھيو شايد سدائين يادگار رھجي وڃي؟
جون ڪيڏو نہ گرم ھوندو آھي ظاھري وجود جيان اندر کي بہ آڙاھ ۾ اڇليو ڇڏي جون جلايو ھيو منھنجو من توسان اڻپڙت ايئن. ھئي جيئين جيئري موت تو ناراض ٿيندي آھين تہ ساھ رسي ويندا آھن جون بہ ايئن ئي ساھ رسائي ڇڏيا ھئا.
جولائي ايئن گذري ويو جيئين اٻوجھ ماڻھون زندگي گذاري آخر ۾ فقط ٻہ چار ڪانڌين سان ھليا ويندا آھن.
آگسٽ اھو مھينو جڏھن تون ملين توڻي جو سال بدلبا رھيا آھن پر آگسٽ ان لاء بہ يادگار آھي جو اھو آگسٽ ھيو جنھن توکي احساس ڏنا وضاحتون ڏنيون معافين جا لفظ، تلخين لاء معذرت جا لفظ..
سيپٽمبر اھا 3 سيپٽمبر ھئي جنھن جو انتظار ڄڻ اکين جو نور کسي ورتو ھيو ۽ اھو ئي سيپٽمبر جنھن ۾ توکي ڏسي ڄڻ تہ ڪائنات جو نور پنھنجي اکين ۾ اوتي ڇڏيو ھيو.
آڪٽوبر کوڙ شڪايتون آھن ھن سان اھو مھينو جيڪو ناھي گذرندو ۽ آئون ھر ڏينھن تنھنجي سالگرهه جا بچيل ڏينھن ڪٽيندي گذاريندو آھيان جيڪو ذھني سگھ کسي وٺندو آھي.
نومبر اھو سڀاڳو مھينو جنھن ۾ تو جنم ورتو جنھن ۾ ڪائنات روشن ٿي جنھن بعد تون پوپٽن ۾ رنگ ورھايا جنھن ۾ تون حورن کي حسن ۾ حصو ڏنو جنھن ۾ تون خدا جي وجود کي سگھاري سگھ ڏني جنھن ۾ تون خدا کان خوشين جا جھول اوڌر وٺي منھنجي جھولي ۾ ڏنا جنھن ۾ تون منھنجي لاء ٽھڪ خريد ڪيا جنھن ۾ تون منھنجي وجود کي روشن ڪيو جن ۾ تون منھنجي ذھن ۾ پختگي ۽ سگھ پيدا ڪئي.
ڊسمبر سدائين جيان ڦٽن کي چاڪ ڪيو تہ توکان پري دنيا کان آڌر ڪيو وقت ايئن کسي ويو جيئن رياستي ادارا سنڌي مائرن جي جھولين مان ٻچڙا کنڀيندا آھن...
#واجد 
واجد علي عاجز

مڪمل پڙهو