Wednesday, 22 September 2021

جنھن جو ساھ تون آھين

 وڇوڙو ڪيڏو ڏکيو آھي اڄ جڏھن تون زندگي جا 4 انمول ورھين سنگتياڻين سان گڏ رھي وڇڙي رھي آھين ھڪ پاسي سڀني جي چھرن تي مصنوعي مرڪ آھي تہ ٻي طرف سڀني جي اندر ۾ وڍ پئجي ويا آھن جدائي جا وڍ.. دوستن کي ڇڏڻ ڏکيو آھي نہ، تہ ڏس ڀلا محبوب کي وسارڻ پاڻ مارڻ جھڙوھوندو نہ...؟؟ 
ھڪ عجيب ڪيفيت تاري ٿي پئي اٿم توڻي جو توسان ملڻ نہ ٿيندو ھيو تنھن باوجود بہ تون ورسٽي ۾ ھوندي ھئين تہ ايئن لڳندو ھيو مونسان آھين...
ھاڻ تو ورسٽي نہ ايندين ؟
تہ اھي رائونڊ ٽيبلون مونکي کائڻ نہ اينديون جن تي ويھي توکي رھجي ويل منظر جا منظر ٻڌايا ھيا؟
اھي لائبريري اڳيان پيل سائي بينچ جنھن تي آء اڪثر ويھي ليپ ٽاپ تي پروگرامنگ ڪرڻ بچائي عابدہ پروين جا ڳايل سر ٻڌندو ھيس ڇا اھا بينچ ويران نہ لڳندي؟
توکي ياد آھي آءٌ لائبريرين کان لڪي لائبريري جي ڪمپيوٽر ۾ سرمد جو انقلابي گيت ٻڌي رھيو ھيس تون ڏاڍي ڪاوڙ ڪئي ھئي دڙڪا ڏنا ھيئي تو چيو ھو تہ آءٌ ڪمپيوٽر سائنس تي ڇو ناھيان پڙھندو انقلاب ڇو ٻڌندو آھيان؟
ھاڻي ڏس نہ ڪمپيوٽر سائنس سان لاڳاپيل نہ ھجڻ باوجود بہ ڪافي سکيو اٿم ھاڻي HTML, PHP, SQL server تي بہ ڪافي پڙھيو اٿم، تنھنجي دڙڪا ياد آھن تون چاھيندي ھئين نہ تہ منھنجون لکڻيون انگريزيءَ ۾ ھجن ڏس ھاڻ مون اھا بہ سکڻ شروع ڪئي آھي.
ھاڻ پئسا بہ ڪمائي ويندو آھيان ھاڻ توکي سنڌ لٽريچر فيسٽيول تي وڃڻ لاءِ پئسا نہ ڏيڻا پوندا.
تون نہ چاھيندي بہ ھميشہ ھڪ ڪتاب جون ٻہ ڪاپيون آڻيندي ھئين پچڻ تي چوندي ھئين تہ اھا ڪتاب مارڪيٽ ۾ نہ ملندو مان علي بابا وارن کان گھرايو آھي پر حقيقت تہ اھو صرف مونکي پئسا نہ ڀرائڻ کاڻ تنھنجو ڊرامو ھوندو ھيو.
اڄ ڏس نہ ڪئي ڪتاب خديد ڪا آھن مان بہ ھميشہ ٻہ ڪاپيون گھرائيندو آھيان ھڪ تنھنجي نالي جي بہ ھوندي آھي پر توتائين ھاڻي اھا ڪيئن ايندي ھاڻ منھنجا دوست توکي منھنجا ڪتاب ڪيئن ڏيندا تنھنجون ساھڙيون ھاڻ ڪتابن تي منھنجو نالو پڙھي توکان منھنجي باري ۾ نہ پڇنديون ھاڻ تون بھانو ڪري مونکي پنھنجو ڪزن ڪون ٺاھيندين.؟
۽ ھا يار ھاڻي نڪمو ٿي ويو آھيان منھنجي لکڻي ۾ بہ صواد مري ويو آھي. ھاڻ شيو ڪرڻ لاءِ بہ آچر جو انتظار ڪندو آھيان ۽ وڏي ڳالھ جنھن تي توکي چڙ ايندي ھئي آء دوستن کي (بقول تنھنجي) تہ ڳوٺاڻن ڇورن کي ڪافي وقت ڏيڻ لڳو آھيان، ھاڻي تہ تون بہ ناھين جون ڇڙٻون ڏين موبائيل تي بہ رات دير تائين آنلاين رھڻ لڳو آھيان ڇو تہ ھاڻ تنھنجو ڊپ جو ناھي آچر تي دير سمھڻ لڳو آھيان خبر آھي تہ تنھنجو ڪو مسيج ڪا ڪال ڪون ايندي جيڪا مس ٿئي.
۾ ڪجھ حاصل ڪري گھڻو وڃائي ڇڏيو آھي تون ورسٽي ڇڏي وئين ايئن ٿو لڳي آخري اميد تي سڪرات ۾ ھلي وئي آھي توکي ياد ڪري رھيو آھيان پاڻ کي صفا بگاڙي ڇڏيو آھي ٻڌ نہ ڪڏھن ڪڏھن ڇڙٻون ڏيندي ڪر ڪاوڙ ڪندي ڪر تنھنجي ھڪ ڇڙٻ منھنجي زندگي بدلائي ڇڏيندي آھي .
فقط تنھنجو.... جنھن جو ساھ تون آھين 
واجد - روحل آزاد
#واجد

ھاڻ تون ورسٽي نہ ايندين؟؟؟

 ھاڻ تون ورسٽي نہ ايندين؟؟؟
ھاڻي آءٌ ورسٽي جي پيج تي
تنھنجي تصوير تلاش نہ ڪندس؟
ھاڻي تون ڪنھن فنڪشن ۾
ساھيڙين سان ٽھڪ نہ ڏيندين ؟
ھاڻ سي ايس جون ڏاڪڻيون
تنھنجا پير نہ چمي سگھنديون ؟
ھاڻي ڪينٽين جي ڪنڊ ۾ توکي تلاشي نہ سگھبو؟
ھاڻ لائبريري جي لان ۾ تون نظر نہ ايندين؟
ھاڻي آڊيٽوريم کي سدائين اداس رھڻو پوندو؟
ھاڻ اليڪٽرانڪ ليب ۾ تنھنجا ٽھڪ ڪون ٻڌبا؟
ھاڻي ايم ئي جناح روڊ تان رونق ھلي ويندي ؟
ھان ڪيفي پاڪستان ۽ ڪيفي بوگي بہ اٻاڻڪا رھندا؟
ڇا واقعي ھاڻ تون ورسٽي نہ ايندين؟
  #واجد

فقط تولاءِ زندگي جي ڪجھ ڏينھن جا احوال جن ۾ توکي ڪا بہ گرز ناھي

 فقط تولاءِ زندگي جي ڪجھ ڏينھن جا احوال جن ۾ توکي ڪا بہ گرز ناھي
واجد علي عاجز
اميد تہ خوش ھوندئو، سچ تہ زندگيءَ سکن جي سيج لڳندي ھئي جڏھن توسان گڏ ھوندو ھيس  ھاڻي خوشيون ڳلي ۾ ڦاسي پونديون آھن، ٽھڪ نڙ ڳٽ ۾ اٽڪي پوندا آھن ۽ اکيون صرف نير ھارڻ ئي سکيون آھن سال ٿي ويا آھن اکين مان خوشي ڀريا ڳوڙھا ناھن نڪتا.
ڪئي دفعا ايئن ٿيو آھي جو ڳوڙھا اکين وسيلي ناھن آيا بس اندر کي چيري ھيٺ لھي ويا آھن ايئن ڄڻ تہ مون ڪنھن تيزاب جو ڍڪ ڀريو ھجي.
پر ٻڌ! مون توکي کن پل لاءِ به وساريو ناھي ڪافي دفعا اھو وساري ويٺو آھيان تہ ھي ڪائنات ڪنھن ٺاھي آھي سچ تہ انھن شين تہ ڪڏھن غور ئي ناھي ڪيو تہ ڪائنات ڪيئن ۽ ڇو ٺھي آھي مان ھميشہ تنھنجي ھجڻ تي غور ڪيو آھي تون آھين تہ سڀ ڪجھ آھي تون ناھين تہ ڪائنات ڪجھ بہ ناھي.
انتظار بہ گھڻو ڪيو اٿم ڪڏھن ڪڏھن ڀائيندو آھيان تہ تون ھلي آئي آھين، ھلي اچڻ تي ياد آيو ڪالھ تون منھنجي خواب ۾ آئي ھئين پاڻ ورسٽي جي پڌر تي ويٺا آھيون تون وڏا ٽھڪ ڏئي رھي آھين مان بہ کل ۾ لٽ پٽ آھيان سڀ پاڻ کي ڏسي سڙي رھيا آھن سڀ ڪنھن کي پاڻ جھڙو ٿيڻ جو شوق جاڳي پيو آھي ائين پاڻ گيٽ نمبر 2 کان نڪري ڪيفي پاڪستان جي سوڙي ڏاڪڻ تي مٿي چڙھي برياني کاڌي آھي ۽ بل نہ ڀرڻ تي جھيڙي رھيا آھيون.
۽ آء جاڳي پيس ڀانيم ته خواب بہ ڪيڏا نہ عجيب ھوندا آھن اتي ختم ڇو ناھن ٿيندا جتي ٽھڪ ھوندا آھن خواب ۾ بہ پنھنجو جھيڙڻ ضروري آهي ڇا.
ساجھر آفيس لاءِ نڪتس پئي اچانڪ موٽر سائيڪل ھلائيندي تنھنجي ياد آئي ھئي منھنجو ذھن مونکي ڪيفي بوگي جي ڪيبن نمبر 2 ڏي وٺي ويو ھيو جو اچانڪ موٽرسائيڪل جو اڳيون ٽائر ڪنھن پٿر سان ٽڪرايو ھيو ۽ آءٌ واپس انھي تباھ حال روڊ تي اچي پھتو ھيس جنھن جي دامن ۾ منھنجي زندگي جيان ھزارين اوچائيون ۽ جھڪايون آھن.
سڄو ڏينھن تون ذھن تي تاري رھي ھئين ڪافي ماڻھون مليا ھيا 4 ماڻھن مونکي ڏسي سمجھيو ھيو تہ مان اڄ پريشان آھيان پر نظر پياسي جي شعر جيان تہ : ``ڇو پيو روئين ڪوئي پڇي نہ توتي ڪو الزام اچي نہ
دنيا سامھون خوش ٿي ايئن کلڻو پوندو آ `` 
۽ سڄو ڏينھن مسنوعي کل کي چھري تي رکيو ھيم. شام ڌارا تہ ڄڻ ھيانء وڍجي پيو ھو دل تيز ڌڙڪڻ شروع ڪيو ھيو ڪتاب پڙھڻ لاءِ کنيم تي ھر پيج تي تنھنجي تصوير پئي ڀانيم روڊ تي نڪتس تہ ھر ايندڙ ماڻھون ۾ تنھنجي تصوير پئي لڳي آخر گھر اچي ستو ھيس، منھنجي ڪمرو منھنجي پناھ گاہ آھي جتي ھڪ ٽي وي جيڪا ڪيترن ئي سالن کان منھنجي موجودگي ۾ بند رھندي آھي ھڪ اسٽڊي ٽيبل جنھن تي ھر وقت ڪتاب لاوارث شين جيان ڦھليل ھوندا آھن ۽ ساڄي پاسي ھڪ ڪٻٽ جنھن ۾ ڪيترا ئي ڪتاب ڀريل آھن اھا منھنجي ملڪيت آھي جنھن کي ڏسي دلي اطمينان وٺندو آھيان تہ ڪجھ نہ ڪجھ ڪيو آھي، اسٽڊي ٽيبل جي ڀرسان پيل ڪرسي تي ويھي رھبر جو ڪتاب ديار دل داستان محبت کوليم جتي عشق کي سمجھندي رھبر کان راھ پئي ورتي پر تنھنجي ياد ايئن بہ ڪون ڪرڻ ڏنو مان ڪرسي کي ٽيڪ ڏئي ڇ ت ڏانھن نھاريندي سمھين پيو ھيس ۽ دير بعد اٿيو ھيس جڏھن لوڪ سمھين پيو ھيو ماني وسري وئي ھيم صبح جو امان پڇيو ھيو تہ ھاٽ پاث ۾ رکيل ماني جيئن جو تيئن ڇو پئي آھي کيس پوري ڪھاڻي ٻڌائڻ بنا اھو چيم تہ ننڊ اچي وئي ھئي ھاڻي اٿيو آھيان . موبائل ڏٺو تہ اتي بہ تون نظر آئي ھئين ڪجھ سرچ ڪرڻ لڳندو آھيان تہ تنھنجو نانءُ لکجي ويندو آھي. موبائيل جو پاسورڊ تي بہ تنھنجو نانءُ لکجي ويندو ھيو جنھن جو حل اھو ڪڍڻو پيو تہ تنھنجي نالي کي ئي پاسورڊ ڪري ڇڏيو آھي ھاڻ ڏينھن ۾ الھائي ڪيترا ڀيرا تنھنجو نانءُ لکبو آھي دلي سڪون ملندو اٿم تنھنجو نانءُ لکندي جيئن.ملان تسبيح پڙھندي راحت محسوس ڪندو آھي تنھنجو نالو لکندي بہ اھو ئي محسوس ٿيندو اٿم.
آخر ۾ بس خوش ھجي تنھنجي خوشي کان سواءِ آء ڪجھ بہ نٿو گھران خدا تي يقين ايترو بہ ناھي جو سندس کان ڪجھ گھران تنھن ھوندي بہ جڏھن ھن ڏانھن ھٿ اڀا ڪيا آھن تہ فقط تنھنجي خوشين ڪارڻ.. تون مونکي خط لکندين تہ دلي سڪون محسوس ڪندس ڪجھ پلن لاءِ، باقي نہ لکندين تڏھن بہ خير آھي جيئن ھاڻي منھنجي پرواہ ناھين ڪندي ايئن ئي منھنجي پرواہ نہ ڪجان ڪڏھن بہ بس تون پنھنجي خوش کي ڳولھ..

ڪڏھن ڪڏھن ھيئنڙا نٿو وڻين مون.

 ڪڏھن ڪڏھن ھيئنڙا نٿو وڻين مون.
روشني ڪيڏانھن ھلي وئي آھي جڏھن منھنجي اکين توکي ڏسڻ ڇڏيو آھي ايئن ڀانيان ٿو پوپٽن کان رنگ کسجي ويا آھن حورن جو حسن ھليو ويو آھي ڪائنات سوڙي ۽ ساھ منجھائيندڙ ٿي پئي آھي، خواھشن خودڪشي ڪري ڇڏي آھي، 
تون منھنجي خيالن ۾ کيڏڻ ڄاڻين ٿي توکي مصروف زندگي مان وقت وٺڻ جو بہ ڏانءُ آهي ڪڏھن ننڊ کان پھريان خيالن کي سڪ ڪري تہ ڪڏھن جاڳ کان اڳ خوابن ۾ برسات کان پوء انڊلٺ جي خوشي ۾ گيت ڳائي....
ڪڏھن ھلندڙ ڦٽ ڦٽي تي اوچتو وجود کي جنجھوڙڻ تہ ڪڏھن ڪمپيوٽر اسڪرين تي فولڊر آئڪن ۾ نظر اچي خيال ڦرائي، ڪڏھن موبائيل تي ھلندڙ گاني ۾ ٺھڪن جو آواز  ڏئي خاموش ٿي، تہ ڪڏھن ڪتاب جي پنن تي نظر اچي.. ڪڏھن اخبار جي سرڪين مٿان رکي تنگ ڪري....... تنھنجا بہ ڇا تہ عجيب مشغلا آھن...
ھو سڀ چون ٿا تہ تون ناھين ھو پوڙھو ڏاڪدار جنھن جا وار اس ۾ سڪي ويا آھن ھن کي ڪھڙي خبر تہ ڪنھن جي ظاھري طور نہ ھجڻ جو مقصد اھو ناھي تہ ھو نہ ھجي......
خير ان کي ڪھڙي خبر تہ تون ڇا آھين ھن کي اھا خبر ناھي تہ تون پوپٽن ۾ رنگ ورھائيندي آھين تون حورن ۾ حسن ورھائندي آھين تو وٽ خوشين جا جھول آھن، تو وٽ ھر ڏک جي دوا آھي... مرض سڀ تون پيدا ڪندي آھين ھر مرض جي شفا پڻ تون آھين
خير ھو تہ تنھنجي مڙني خاصيتن کان اڻ ڄاڻ آھي...
تون جتي ڪٿي آھين.. تون مون ۾ موجود آهين