هوء سنڌ مدرسه جي راڻي __ شاعري

هوء ڏس منهنجي خوابن جي ساڀياڻي

                             هوء سنڌ مدرسه جي راڻي 

                        هوء سنڌ مدرسه جي راڻي     

وڃي ٿي ڏور ساهن جا سلسلا رڪيو ٿا وڃن

اچــي ٿــي ته دل جي ڌڪ ڌڪ شروع ٿي ٿئي

هــــوء چــــــالاڪ، مرڪــــڻي، مهـــڻـــي ۽ نماڻي

هوء سنڌ مدرسه جي راڻي

هوء سنڌ مدرسه جي راڻي

ڏســـــڻ ۾ صــــــفا گــــــــل جـــــــهــــڙي

مرڪي ته هن جي ڪجي ڳاله  ڪهڙي

هلڻ ۾ ته هن جي ناهي ڪــو ســـــاڻي

هوء سنڌ مدرسه جي راڻي

هوء سنڌ مدرسه جي راڻي

ڏسي ڪو جو ان کي پنهنجو پاڻ ڀلجــو وڃـــــــي

پنهنجي ڳالهين منجهان پاڻ الجــــهـــــيو وڃـــــــي

هن جي وڃڻ کانپوء پڇي يار ڇاهي ڪرڻو هاڻي

هوء سنڌ مدرسه جي راڻي

هوء سنڌ مدرسه جي راڻي

هوء منهنجي خوبن جي ساڀياڻـــــــي

هوء سنڌ مدرسه جي راڻي
هوء سنڌ مدرسه جي راڻي

واجد علي عاجز

سنڌ مدرسته الاسلام يونيورسٽي،ڪراچي

مڪمل پڙهو

سنڌ ۾ جبري قتل ڪيل نوجوان ۽ عيد

عيد جيڪو خوشي جو تهوار به آهي ته مذهبي ڏڻ به، سڄي دنيا جا مسلمان ان ڏڻ کي وڏي ڌام ڌوم ۽ عقيدت سان ملهائيندا آهن.

ان ڏينهن جي خوشي کي ٻيڻو ڪرڻ لاء ماڻهو ديس توڙي پرديس کان گهر اچي پنهنجي پيارن سان ملهائيندا آهن.

ڪيڏو نه ڏک لڳندو آهي جيڪڏهن ڪو پنهنجي ديس ۾ رهي ڪري به پنهنجي پيارن کان جدا گهاري پر ان کان وڌيڪ ڪيڏو نه ڏکويندڙ هوندو آ، ان جي پيارن لاء..!! جن کي اها به پڪ نه هوندي آهي ته اسان جو پيارو زنده به آهي يا نه، اهو نه ماتم ملهائي سگهندا آهن نه خوشي ڪيڏي نه اذيتناڪ گهڙي هوندي ان ماءُ لاءِ جنهن جو ٻچڙو کيس جدا ڪيو ويو هجي ڪيڏو ان دل جهوريندڙ حالت هوندي ان نينگر جي جنهن جو پيء جدا هجي مان سلام ڪندو آهيان انهن ڀيڻ کي جيڪي پائرن جي امڪاني موت تي به گهٻاريل ناهن ۽ سرتين وچ ۾ سرهيون ٿي چون ٿيون ته ها منهنجو ڀاءُ ڏور ڪنهن ايذيتناڪ سيل ۾ بند آهي ڪيڏو نه بهادر آهي جو اڃان به ڇڪيو ناهي ڀر ان پيءُ جي حالت شايد برداش ڪرڻ جهڙي نه رهندي جنهن کي اها به خبر هجي ته منهنجو ٻچڙو بيگناه ۽ بيڏوه آذاب ڀوڳي رهيو آهي.

هنن جي غلطي فقط اها آهي جو اُهي پنهنجي عشق لاءِ ڪشالا پيا ڪٽين اها عشق جيڪو سندن حق به آهي مان ڪڏهن ڪڏهن سوچيندو آهيان عشق ۾ اهڙي ڪهڙي سگه ۽ لطف آهي جو سقراط زهر جا پيالا پيئڻ کان به نٿو ڪيٻائي.؟ امام حسين سر ڪٽائڻ لاء به تيار آهي ؟ امان نصيبان پنهنجي جوان پٽ جو لاش ڏسي به سرتين کي پنهنجي پٽ جي بهادري جا قصا ٻڌائيندي انهن کان شهادت تي مبارڪون وصول ٿي ڪري.. ادي سائيمه مظفر کي ڀٽائي جو هي شعر چئي موڪلي ٿي ته

ڀڳو آءٌ نه چوان ماريو ته وسان

ڪانڌ منهن ۾ ڌڪڙا سيڪيندي سهان

تان پڻ لڄ مران جي هونس پٽ ۾

ان سچي عشق ۾ ڪيڏي نه سگه آهي جنهن عشق کي هتي گناه سمجهيو وڃي ٿو ئي عاشقن کي چچري ماريو ٿو وڃي.قتل ڪندڙ ڪهڙي مٺي جا ٺهيل آهن جن کي ذاڪر جي الهڙ جواني جو به احساس نٿو جن کي استاد محمد راهمون جي ڪمزور ۽ ڪراڙي جسم تي به قياس نه آيو مظفر کي ماريندي سندن آڪاش ۽ حنا جي يتيمي تي به رحم نه آهيو شايد هنن جي روه تي بي رحمي جون کلون ڇڙهيل آهن.

پر آخر انهن قاتلن کي ڪو قاتل چوڻ لاءِ ڪير به تيار ڇو ناهي؟ اگر انهن کي قانون کان مٿاهوان قتل ڪرڻ جي عجازت ئي ڏني وئي آهي ته پوء هي ڪورٽن جا ڪمرا چو اڏايا ويا آهن..؟؟ ڇو جهموريت جو ڪوڙو راڳ ڳايو پيو وڃي..؟؟

اهي حڪمرانو اسان کي 1943 ۾ ڏيکاريل پاڪستان ڏيو اسان کي پراڻي سنڌ موٽائي ڏيو جنهن ۾ حنا ۽ آڪاش کي يتيمي جو درد نه سهڻو پوي جتي مظفر کي ڊرل مشينن جي سوراخ سان نه ماريو وڃي جتي صاحب کي گوليون نه هڻي سگهي

مڪمل پڙهو

ساروڻيون

اهي ڏينهن هئا جڏهن ڀئو فقط استاد کان ئي ٿيندو هو ۽ دنيا کان لاپرواه ۽ذهن سوچن کان خالي ۽ خوشين سان ڀريل هوندو هو دل ۽ دماخ ننڍڙا ضرور هيا پر هنن ۾ ڪائنات جيترو پيار ڀريل هوندو هو.

جڏهن چار دوست گڏجندا هئاسين ته ايئن لڳندو هو ته اسان ئي دنيا جا طاقتور شخص آهيون ۽ اسان گڏجي دنيا به فتح ڪري سگهون ٿا ڪچهرين جا سلسلا ايڏا ته تويل هوندا هئا جو شام جو نه چاهيندي به ڪا نه ڪا ڳاله اڌ ۾ ڇڏي گهر وڃڻو پوندو هو،

جڏهن رسڻ ۽ پرچڻ ۾ فقط ڪجه ئي پل لڳندا هيا ايئن محسوس ٿيندو هو ته اسان هڪ ئي وجود جا حصا آهيون جڏهن مطلبي لفظ جي مفهوم جي خبر به نه هوندي هئي حقيقت ته وقت وڏو استاد آهي هن ته آهستا آهستا تجربن مان ئي مطلبي لفظ جو مفهوم سمجهائي ڇڏيو اسان جون سوچون به اسان جيان ئي ننڍيون هيون فقط ٻه وکون گڏ هلندڙ کي به پڪو ۽ سچو دوست سمجهي ويهندا هئاسين

وڏا ٿياسين ته دوست کي ئي زندگي جو انمول تحفو سمجهڻ لڳاسين وڌ کان وڌ دوست به ڪياسين اهو ٻئي ڳاله آهي ته انهن کي سڃاڻڻ ۾ غلطي ڪري ويٺاسين اسان کي سڀ اسان جيان ئي لڳندا هئا پر حقيقت ايئن نه هئي

جڏهن مسيت وارو ملو اسان کي جنت ۽ دوزخ جا قصا ٻڌائيندو هو ته اسان لاءَ دوزخ جي خوف جي نصبت جنت جو دلاسو وڌيڪ اثر ڪندڙ نه هوندو هو ڇو ته اسان کي ته اها به ڪل نه هوندي هئي ته جنت ۾ حورن ڪهڙن ڪمن لاءَ ڏنيون وينديون

اسان نماز دوزخ جي خوف مان پڙهندا هئاسين پر ڪڏهن ڪڏهن ته ڳوٺ جي ڪتن جو خوف دوزخ جي خوف کان وڌيڪ ٿيندو هو ۽ هنن جي خوف مان اسان مسيت ڏانهن نه ويندا هئاسين.....

اڳتي هلي وقت ڪيترا ئي ڪوڙ ۽ سچ اوگهاڙا ڪيا ۽ اسان منجه به ڪوڙ ۽ سچ پرکڻ جي سگهه آئي تڏهن اهو به سمجهيوسين ته سچا ۽ پڪا دوست ڪيئن هوندا آهن ۽ منافق ۽ ملطبي سنگت جي به خبر پئي

وقت سان گڏ اهو به تجربو مليو ته منافق دوست هميشه سچي هجڻ جا دليل پيش هندو رهي ٿو ۽ سچو دوست ڪڏهن به اها دعوا نه ڪندو آهي ته هو ڪيترو سچو آهي پر وقت اهو ظاهر ڪري ڇڏيندو آهي ته ڪير ڪيترو سچو آهي.

اسڪول جا ڏينهنڙا اها ته پنهنجي دنيا ئي الڳ هوندي هئي تڏهن اڃان زندگي سنجيدگين طرف نه وڌي هئي ۽ اسان اڃان دنيا جي لاهن ۽ چاڙهن کان لاپرواه هياسين جڏهن اسڪول کان موٽندي 2 ڪلوميٽر دوستن سان گڏ پنڌ ڪنداهئاسين ته ويجهو پهچڻ تي اڃان به دل چاهيندي هئي ته پنڌ اڃان به نه کٽي ۽ اسان پنهنجي پيارن سان اڃان ڪجه گهڙيون گڏ هلون.

اسڪول ۾ جڏهن بڪ چيڪ ڪرائڻ جو ڏينهن ويجهو ايندو هو ۽ ڪنهن دوست جو بڪ پورو نه هوندو هو ته اسان رات جي ٻارنهن ٻارنهن بجن تائين جاڳي به پنهنجي يار جو بڪ پورو ڪنداهئاسين اسان پنهنجي بڪ ۾ ته هڪ باب راهائي ڇڏيندا هئاسين پر دوست جو بڪ بلڪل پورو ڪندا هئاسين

جڏهن ڪو وڏو اسان جي خوش ۽ لاپروه زندگي ڏسي  اهو سبق ڏيندو هو ته اهو وقت اٿو گذاري وٺو جيڪي ڪجه ڪرڻو اٿو سو ڪري وٺو. تڏهن اسان هن تي طنز ڪندي اهو چوندا هئاسين هي مڙئي حوال ڪندا آهن اسان کي ڇا ٿيئڻو آهي پر وقت سيکاريو ته اهي سچ چوندا هئا واقعي ئي وقت ته اهو هيو جڏهن اسان زندگي جيئندا هئاسين هاڻي ته اسان کي زندگي گهلڻي پوي ٿي

ڪاليج جا پهريان ڏينهن.................. اوپرائپ........... اڪيلائي..... ڇو ته اسڪول جي سڀني دوستن مان ڪو به ساڻ نه هو

پوء هيڪلايون ختم ٿيون بي انتحا نوان دوست مليا پر هاڻي زندگي سنجيدگين طرف گيلهڻ لڳي هئي ڪيترائي ڪلاس بي وجا سوچيندي سوچيندي گذري ويندا هئا

فسٽ اييئر گذريو پريڪٽيل ڏيئڻ جو ڏينهن هو ڪنهن بئنچ ته ويهي دوست جو اڌ لکيل پرڪٽيڪل لکندا ويٺا هئاسين ته منهنجي فون تي ڪال آئي منهنجي فون ان وقت منهنجي بي انتحا ويجهي دوست وٺ هئي جنهن بنا پڇڻ جي نئن نمبر تان ايندڙ ڪال کنئي...........

هلو هلو هلو.............

خاموشي،،،،،،،،،،،،

دوست موبائيل مونڏانهن وڌائي مان ڳالهايو

هلو هلو

ٻي طرف کان ڪوئل جهڙو آوار هن منهنجي نالي ۽ پنهنجي نالي جو شارٽ ڪٽ گڏ ٻڌايو

مان سمجهي ويس هوء ڪير هئي  

مان ان ڏينهن گهڻي ڪم ڪرڻ باوجود ٿڪيل نه هيس ۽ تمام گهڻو خوش هيس....

مسيج.........ڪالون.......گفٽ هن لڳاتار رابطا جاري رکيا پر مان کيس هر وقت اگنور ڪندو رهيس ڇو ته مون هن کي اها حقيقت ٻڌائي ڇڏي هئي ته مان سندس پيار نالي ڪو به فريب ڪرڻ نٿو چاهيان
پوء به هن روايت مطابق ڪال مسيج ڪندي رهي........هر ڪال مسيج ۾ شيڪايتون......

خير وقت گهڻو ڪجه سيکاريو  اهو به ته اسان کي ڪنهن سان به شيڪايت ڪرڻ جو حق ناهي ڪو به پاپند ناهي ته اهو اسان سان سٺو رويو رکي سواء، ماءُ پيء ۽ ڀاء ڀيئڻن جي.......

انهن کان سواء اگر ڪو اوهان سان سٺو رويو رکي ٿو  ته يقينن اهي اوهان مان ڪجه مطلب رکندا آهن .....

                                    واجد

مڪمل پڙهو

Shah Abdul Latif

Shah Abdul Latif, a great scholar, saint and spiritual poet, was born in Hala Haveli near the Khatiyan village of Hyderabad District, Sindh in 1689. His ancestral roots lay in Afghanistan. It is said that the Shah’s father, Syed Habib Shah, had migrated from Matyaru, his ancestral home in Afghanistan to Bhainpur in Sindh, in order to gain spiritual contact with Bilawal, a local pious man.

Abdul Latif received his early education from a Madrasa run by Akhund Noor M. Bhatti. He was proficient in the knowledge of Quran and the traditions. He always carried with him copies of the Quran, Masnavi Maulana Room, and Risalo of his great grand father Shah Abdul Karim of Burli. The poet excelled in the Sindhi language. He was also proficient in the Persian, Sanskrit, Saraiki, Urdu and Baluchi languages.

Shah was a missionary and believed in practical learning. It is through his journeys that he acquired the background for most of his poems. He denounced extravagance, injustice and exploitation in all forms and at all levels, and praised simplicity and hospitality. His spiritual and mystic poetry carries a message of love and universality of the human race.

In 1713, the Sufi poet married Bibi Saidha Begum. It was a love marriage. His wife died at an early age, before she could have any children. Shah never married again.

In 1742, Shah Abdul Latif decided to settle in Bhit, meaning “The Sandy Mound”. Having a great passion for music, one day he ordered the musicians to play music. They played continuously for three days. When they stopped playing from pure exhaustion, they found the poet dead. He died in 1752, and is buried in Bhit. A mausoleum was later constructed there.

Before his death, fearing that people might ignore his poetry, he destroyed all his writings by throwing them in the Kiran Lake. But at the request of one of his disciples, the sufi poet asked his servant, Mai Naimat, who had memorized most of his verses, to rewrite them. The message was duly recorded and compiled. A copy of the compilation known as “Ganj” was retained at the mausoleum. The original copy disappeared sometime in 1854. It was in 1866, 114 years after the poet’s death, that Ernest Trumpp, a German scholar who knew Sindhi as well as many other languages, compiled “Risalo”, a complete collection of Shah Abdul Latif’s poetry, along with two other Sindhi scholars.

Shah Abdul Latif Bhitai is always remembered for his great poetry with love and reverence

مڪمل پڙهو